Rozdział 35.

Z zewnątrz budynek wyglądał na opuszczony. Harry trzymał mnie bardzo blisko siebie, kiedy wchodziliśmy do środka, jego ręka opiekuńczo spoczywała na moim ramieniu. Byłam zdziwiona liczbą ludzi w wewnątrz. Niektórzy z nich podchodzili do Harry'ego, życzyli mu powodzenia, okazywali swoje wsparcie.
Nie podobało mi się to co mnie otaczało, było zimno. Zapleśniałe, białe ściany nie oferowały najmniejszego poczucia komfortu w pokoju, który Harry i jego ludzie zajęli, żeby poczekać na walkę. Gdy byliśmy w drodze do tego okropnego miejsca, nie odezwałam się ani słowem. Nie byłam w stanie powiedzieć niczego co mogłoby jakoś pomóc Harry'emu, więc postanowiłam, że lepiej będzie wcale się nie odzywać. Jeśli nadal miałabym tylko przelewać na niego swoje obawy, on zacząłby się tak samo przejmować, co zresztą zauważyłam, że i tak już robił. Przebrałam się z roboczych ciuchów na tylnym siedzeniu jego samochodu. Przyciemniane szyby gwarantowały moją niewidoczność. W każdej innej sytuacji Harry pewnie by podglądał z tym swoim zawadiackim uśmieszkiem, ale tym razem jego skupiony wzrok wpatrywał się w ekran telefonu.
Siedziałam na stoliku w kącie pomieszczenia. Nogi zwisały z jego krawędzi, gdy obserwowałam zamieszanie  rozgrywające się przede mną. Kilku przyjaciół Harry'ego było rozproszonych po pokoju, pozostali siedzieli na zniszczonej kanapie, pod ścianą. Harry zerkał na mnie co jakiś czas, kiedy rozmawiał z jakimś starszym facetem, po chwili przeprosił go i podszedł w moją stronę. Spojrzał na mnie z zaciekawieniem i zawołał Tom'a. Ten natychmiast pojawił się przy jego boku, przenosząc wzrok z mojej twarzy na Harry'ego i tak kilkakrotnie.
- Miej na nią oko. - powiedział ostrzegawczo Harry.
Zmarszczyłam brwi, kiedy moja tymczasowa siedziba została zajęta przez jeszcze jednego osobnika. Nie potrzebowałam niańki. Zaborczość Harry'ego prawie mnie już dusiła. No, cholera! Miałam osiemnaście lat. Podskoczyłam w miejscy, kiedy usłyszałam jak ktoś krzyczy, że walka zacznie się za piętnaście minut. Harry gdzieś zniknął. Pewnie będzie miał jakąś motywującą pogawędkę, czy coś w tym stylu. Zostałam sama z Tom'em.
- Poradzi sobie, Bo.
Odwróciłam się twarzą do niego.
- S...skąd możesz wiedzieć? Nadal nie mogę uwierzyć, że mu na to pozwoliłeś!
Tom nie zdążył odpowiedzieć, bo do pokoju weszło kilku mężczyzn. Ich rozbawione głosy wypełniły pomieszczenie. Zsunęłam się ze stołu i ruszyłam na drugi koniec sali. Tom nie spuszczał ze mnie wzroku.
- Gdzie idziesz? - zapytał.
- Po wodę.
Pokiwał głową, nadal śledząc moją drogę do automatu z wodą. Chwyciłam plastikowy kubek i podstawiłam go pod dozownik, zanim nacisnęłam małą rączkę. Chłodny płyn wypełniał przezroczysty pojemnik. Gdy skończyłam odwróciłam się do Tom'a, posłałam mu słaby śmiech podnosząc kubeczek do ust. Wydawał się usatysfakcjonowany, bo wrócił wzrokiem do swoich kumpli. Stałam tak jeszcze kilka chwil, żeby upewnić się, że na dobre odciągnął swoją uwagę od mojej osoby.
Odstawiłam wodę na stolik obok i korzystając z okazji zwinnym ruchem wysunęłam sie przez uchylone drzwi po mojej prawej stronie. Rozejrzałam się po korytarzu, zanim zaczęłam iść. Nie miałam pojęcia gdzie, tak na prawdę, bo rozmieszenie budynku, było mi całkowicie nieznane. Miałam w głowie kompletny bałagan, ale postanowiłam skręcił w lewo.
Nie uszłam daleko, kiedy natknęłam się na otwarte drzwi. Głośnie odgłosy śmiechu dobiegały echem z środka. To był on, facet z którym miał walczyć Harry. To musiał być on. Nie pukałam, po prostu tam wparowałam. Kilku mężczyzn spojrzało na mnie z niekrytym zdziwieniem, gdy zakłóciłam ich konwersację.
- Pani nie może tu wchodzić...
Zignorował poirytowany głos i skupiłam się na muskularnie zbudowanym facecie siedzącym dokładnie na przeciwko mnie. Pociągnął łyk wody ze swojej butelki i zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu. Miał krótko przystrzyżone, czarne włosy, tatuaże piętrzyły się na całej długości jego ręki. Zakłócił moją obserwację, kiedy się odezwał.
- Co mogę dla ciebie zrobić, skarbie? - uśmiechnął się.
Jego wyraz twarzy nie był zbyt pocieszający.
- Odwołaj walkę. - zażądałam.
Wydawał sie nie słyszeć tego co powiedziałam. Rzucił mi nieprzyjemny uśmieszek. Szerzej otworzyłam oczy, kiedy podniósł się z siedzenia, był wysoki, tak jak Harry. Starałam się nie pokazywać po sobie tego, że się go boję. Pamiętałam co mówili mi o jego reputacji wobec kobiet. Nie ruszyłam się z miejsca.
- I jak masz na imię?
Traktował mnie protekcjonalnie. Mówił do mnie jakbym była małą dziewczynką. Głośno przełknęłam ślinę, kiedy się zbliżył. Złość zmieszała się ze strachem, oczywistym było, że nie brał mnie na poważnie.
- Po prostu odwołaj walkę! - podniosłam głos.
Uniósł brwi w odpowiedzi na mój ostry ton.
- Cóż... Nie jesteś zbyt zadziorna? - powiedział wyraźnie rozbawiony.
Gwałtownie odwróciłam głowę, kiedy usłyszałam ochrypły głos Harry'ego. Nawet z końca korytarza dokładnie go słyszałam.
- Gdzie do kurwy nędzy jest Bo?!
Głośny śmiech spowodował, że wróciłam wzrokiem na górującego nade mną mężczyznę.
- Ty jesteś Bo? Wydaje mi się, że Harry chyba nie jest zadowolony. - uśmiechnął się pod nosem - Teraz  wybacz mi, ale muszę się przygotować, bo zamierzam wpierdolić twojemu chłopakowi. - jego głos krył w sobie niezmierzoną ciemność.
Czerpał przyjemność z mojej rozpaczy. Wiedziałam... Wiedziałam, że się nie wycofa. Tak samo jak Harry, ale nadal tkwiła we mnie ta mała iskierka nadziei. Harry by odpuścił i każdy poszedłby w swoją stronę, wszyscy by zapomnieli. To było marzenie, które nigdy miało się nie spełnić. Łzy napłynęły do moich oczu, kiedy chwyciłam go za nadgarstek, gdy już się odwrócił.
- Błagam... Odwołaj walkę. - poprosiłam słabym głosem.
Właśnie wtedy poczułam jak silne ramie zaciska się na mojej talii. Moje stopy oderwały się od ziemi i zostałam wyniesiona z pomieszczenia. Czułam ciężki oddech Harry'ego na mojej szyi. Doszliśmy do połowy korytarza, kiedy postawił mnie na ziemi i gwałtownie obrócił twarzą do siebie. Był wściekły.
- Czyś ty kurwa oszalała? Bo, mówiłem żebyś została z Tom'em. - wysyczał przez zęby - Dobrze wiedziałaś co ten facet zrobił i jeszcze do niego poleciałaś. Coś ty sobie myślała?!
Nie byłam w stanie odpowiedzieć, spuściłam głowę. Zaskoczenie Harry'ego było tak wyraźnie, kiedy rzuciłam się mu na szyję i mocno przywarłam do jego rozgrzanego ciała.
- P...proszę cię...Nie rób tego. - zaniosłam się płaczem, łzy z policzków momentalnie zmoczyły jego koszulkę, gdy wtuliłam głowę w jego tors.
Usłyszałam jak głośno wypuszcza powietrze, przyciskając mnie mocniej do swojego ciała. Oparł brodę o czubek mojej głowy, jego oddech zaczynał się uspokajać. Staliśmy tak jeszcze przez chwilę, podskoczyłam gdy usłyszałam jak ktoś krzyczy jego imię. Starał się poruszyć, żeby móc kontynuować drogę wzdłuż korytarza, ale jeszcze mocniej zacieśniłam uścisk. Poczułam, że tracę grunt pod nogami, kiedy chwycił moje uda i oplótł je sobie wokół talii, przytulając mnie do siebie. Jedyne co mogłam zrobić to wtulić się w jego szyję.
W ciszy zaniósł mnie do pokoju, z którego wysmyknęłam się wcześniej spod uważnych obserwacji Tom'a.

***

- No to cóż... do zobaczenia tam, stary. - powiedział Tom.

Zwrócił się w moją stroną dając mi znać głową, żebym poszła z nimi. 

- Ona zostaje ze mną. - rzucił cicho Harry. 

Przez kilka sekund panowała cisza, zanim Tom skinął głowę i niechętnie wyszedł z pokoju. Usiadłam na stoliku, na którym zajmowałam wcześniej miejsce. Wzrok Harry'ego nie opuszczał mojej twarzy, zanim ściągnął swoją koszulkę. 

Ciągle obserwowałam, kiedy pozbywał się swoich spodni i naciągnął na siebie parę granatowych spodenek. 

Powoli podszedł do mnie, uśmiechając się. Rozchylił moje kolana i stanął między moimi udami. Duże dłonie spoczęły w dolnej części moich pleców i przysunęły mnie do krawędzi stołu. Ciemne loki załaskotały moją skórę, kiedy przysunął swoje pełne usta do mojego ucha. 

- Obiecuję, że wyjdę z tego żywy. - starał się żartować. 

Miejsce tuż pod moim uchem zostało obdarowane miękkim pocałunkiem. Wiedział, że nie byłam w nastroju na głupie żarty. Odchylił się do tyłu. Oszałamiające, zielone oczy całkiem zatopiły się w moich niebieskich tęczówkach. Szybko odwróciłam głowę, gdy Harry pochylił się, żeby pocałować mnie w usta. Był zszokowany moją reakcją, tym że mu odmówiłam. Tak samo jak na naszej pierwszej randce. Potarł nosem moją szyję, starając się uzyskać jakąś odpowiedź. 

- Nie dostanę buziaka? - wyszeptał.

Zamknęłam oczy, gdy wyczułam ból w jego głosie. Mocniej zacisnęłam palce na krawędzi stolika. 

- Na szczęście... 

Moja cisza spowodowała, że opuścił głowę. Delikatnie oderwał moje palce od drewnianej powierzchni, zaczął się nimi nerwowo bawić. Wszystkie mięśnie w moim ciele momentalnie się napięły, kiedy zbliżył usta do mojego policzka i delikatnie go musnął. Po chwili uniósł moją dłoń i lekko pocałował jej zewnętrzną stronę. 

Oddech zadrżał w moim gardle, kiedy mnie puścił. Zostawił mnie samą w rogu tego obskurnego pokoju. Patrzyłam jak schyla się po swoje rękawice i zmierza w kierunku drzwi. Nie spojrzał już na mnie. Serce chciało wyskoczyć z moje piersi, kiedy zniknął za drzwiami. 

Potrząsnęłam głową, nie mogłam pozwolić mu odejść, nie w taki sposób. Nie chciałam żeby się o mnie martwił, zwłaszcza że za chwilę miał wejść na ring bokserski. To na tym miał się skupić, a nie na mnie. Szybko zeskoczyłam ze stolika i ruszyłam w stronę drzwi. Moje oczy spoczęły na jego nagich plecach, kiedy szedł boso przez wąski korytarz. 

- Harry!

Natychmiast odwrócił się przodem do mnie, kiedy usłyszał mój głos. Otworzył oczy ze zdziwienia, kiedy zaczęłam biec w jego stronę. Moja ręka zacisnęła się na jego karku pociągając go w dół, bym mogła przycisnąć swoje usta do jego. Rękawice opadły na ziemię, gdy poczułam jego ręce wokół mojej małej postury. Nasze usta pragnęły czuć tylko swój dotyk. Kiedy się odsunął z trudnością łapaliśmy oddechy. Oparł swoje czoło o moją głowę. 

- Przepraszam...  - szepnęłam.

Harry uśmiechnął się lekko i chwycił wisiorek z samolocikiem schowany za moim dekoltem. Obrócił go kilka razy między swoimi palcami, po czym podniósł moją dłoń i przyłożył sobie płasko do opalonego torsu. 

- Masz moje serce. Opiekuj się nim. - wyszeptał. 

Moje usta bezwiednie się rozchyliły w odpowiedzi na ciche słowa Harry'ego. Pochyliłam się w stronę jego ciała i złożyłam pocałunek w miejscu gdzie chwilę wcześniej spoczywała moja dłoń. 

- Możesz być pewny. 

Cmoknął mnie w usta ostatni raz i niechętnie ruszył w kierunku wyjścia z korytarza, podnosząc porzucone rękawice. Zostałam zostawiona wciąż czując dotyk jego miękkich ust. Mogłam jedynie obserwować jak odchodzi. 

- Harry.

Odwrócił głowę, a loki opadły na jego czoło.

- Skop mu dupę. 

Usłyszałam jego śmiech, kiedy ruszył dalej wzdłuż korytarza. 

***

W ogromnej sali było brudno i zimno, sufit był bardzo wysoko, a pośrodku stał wielki ring bokserski. Zastanawiałam się, czy to miejsce było kiedyś siłownią, a jeśli tak, to na prawdę musiało minąć bardzo dużo czasu, od tamtego okresu. Mimo tego, to miejsce miało duży potencjał. Różniło się od tego gdzie pracowali Harry i Tom, to było porzucone na zmarnowanie. 

Informacja o walce musiała się roznieść bo wokół ringu gromadziło się wiele ludzi. Jedni z nich siedzieli, inny stali w różnych miejscach. Jak długo ludzie czekali na ten wątpliwy pokaz? Poczułam nieprzyjemne uczucie, wiedziałam że pomiędzy zawodnikami są osobiste niesnaski, któryś z nich musiał przegrać. Na wygranym pewnie zbiją niezłą kasę. Na samą myśl robiło mi się niedobrze. 

Wkrótce zostałam wyrwana z ciągle budującego we mnie lęku, gdy obok mnie pojawiła się Hayley. Uśmiechnęła się do mnie słabo. To wszystko działo się przez nią. Ta cała sytuacja zaczęła się od niej. Nie bardzo wiedziałam jak mam się do tego odnieść. Ona chyba wyczuła moja niepewność wobec jej osoby, bo chwilę potem poczułam jej ciepłą dłoń chwytającą moją. Zanim zdążyła się odezwać Harry i jego przeciwnik weszli na ring. Publiczność zaczęła wiwatować i krzyczeć i ciężko było mi usłyszeć to co dziewczyna do mnie mówi. Chwyciła mnie za ramię i przyciągnęła bliżej siebie.

- N...nie prosiłam go o to, nie chciałam żeby to robił, Bo. - powiedziała z desperacją w głosie - Harry jest po prostu taki uparty... - odetchnęła ciężko.

Patrzyłam na nią przez chwilę. W jej głosie było tyle szczerości. Widziałam, że poczuła ulgę, gdy lekko ścisnęłam jej dłoń. nie chciałam, żeby czuła się jeszcze gorzej w i tak już trudnej, zaistniałej sytuacji. Aż za dobrze wiedziałam jak uparty i zdeterminowany potrafi być Harry, kiedy coś sobie ubzdura. Nie było szans, żeby go powstrzymać. 

Ciągle trzymałam ją za rękę, kiedy odwróciłyśmy głowy w stronę podwyższonej platformy, na której przygotowywali się mężczyźni. Kiedy Harry na mnie spojrzał przez moment nie mogłam złapać oddechu. Nigdy wcześniej go takiego nie widziałam. Był przeraźliwie skupiony, bezkompromisowy, potężny. Patrzył na mnie przeszywającym wzrokiem. Po chwili jego uwagę odwrócił Tom, który włożył mu gumowy ochraniacz do ust i poklepał go plecach. Tom opuścił ring i zostawił tam Harry'ego. Szybko dowiedziałam się, że jego przeciwnik ma na imię Scott, grupa ludzi zaczęła wiwatować, kiedy zabrzmiało jego imię. Widzieliśmy jak dość grzecznie stykają się pięściami na znak gotowości do walki. 

Gdy tylko zabrzmiał gong, pięść Harry'ego wylądowała z wielkim impetem na twarzy Scott'a. Zostały wymierzone liczne ciosy, wędrujące również w stronę Harry'ego co przyprawiało mnie o płaczliwe jęknięcia. Wiedziałam, ze Harry jest dobry w tym co robi, ale nigdy nie przypuszczałabym, że poradzi sobie tak dobrze z kimś znacznie większym od siebie. Jego umiejętności wywarły na mnie ogromne wrażenie, kiedy blokował ciosy, które z pewnością wyrządziłyby mu niemałą krzywdę. Harry był szybki, szybszy od swojego przeciwnika. Może to właśnie to go wyróżniało. No i oczywiście jego złość towarzysząca każdemu uderzeniu. 

Nie miałam pojęcia ile czasu już upłynęło od rozpoczęcia walki, ale mocniej zacisnęłam uścisk na dłoni Hayley, kiedy Harry otrzymał silny cios w lewą stronę klatki piersiowej. Uderzenia, które wędrowały w stronę Harry'ego były o wiele częstsze, niż te które zadawał on sam. Dlaczego zwolnił? Jego przedramiona stale podniesione były w jednym celu. Żeby się bronić. Rozpaczliwie spojrzałam na Hayley. Tom był po drugiej stronie, krzyczał coś do Harry'ego. 

- Co...?! - nie mogłam skończyć zaczętego zdania.

- Jest dobrze, Bo. Harry stara się znaleźć słaby punkt Scott'a. - poinformowała mnie.

- Nie rozumiem... - zmarszczyłam brwi i pokręciłam głową.

- Każdy ma jakąś słabość, Harry musi znaleźć jego, żeby móc go znokautować. 

- A nie może zrobić czegoś więcej, zamiast stać tam i tylko przyjmować ciosy?! - rozpłakałam się.

Zaczęłam zastanawiać się nad tym co powiedziała Hayley. Harry nie wydawał się mieć żadnych wad fizycznych, w każdym bądź razie ja nic nie zauważyłam. 

- C...co jest słabością Harry'ego? - wyjąkałam.

Popatrzyła na mnie i mały uśmiech wkradł się na jej usta. 

- Ty. - szepnęła. 

Serce zaczęło mocniej bić w mojej piersi. Im dłużej nad tym myślałam, tym bardziej dochodziłam do wniosku, że i on był moją słabością. Ten wysoki chłopak z kręconymi włosami, całkiem dosłownie, wdarł się w moje życie. A teraz nie chciałam, żeby kiedykolwiek je opuszczał. 

Trudno było mi obserwować jak Harry cały czas blokuje ciężkie ciosy. Z pewnością na jego opalonej skórze pojawi się wiele siniaków, jak tylko ta walka się skończy. Wszystko czego pragnęłam, to żeby wyszedł z tego żywy. 

- Tam! Tam! - krzyknęła Hayley. 

Przyciągnęła mnie bliżej wskazując ręką na Scott'a. Harry kolejny raz przyjął mocne uderzenie, ale to pozwoliło nam dostrzec małe zagłębienie na prawym ramieniu Scott'a. Hayley krzyczała o swoim odkryciu, mając nadzieję, że Harry ją usłyszy. Ale ja już wiedziałam, że znalazł to wcześniej. Mały uśmieszek potwierdził te przypuszczenia. Nie zdążył zareagować, kiedy prawa rękawica Scott'a z ogromnym impetem odbiła się od jego brzucha. Zakryłam ręką usta i z desperacją wpatrywałam się w to co działo się na ringu. Harry zachwiał się do tyłu i oparł o liny. Jego oczy było mocno zaciśnięte, widziałam że zmaga się z bólem. Ręka Hayley wciąż mocno trzymała moją. Zobaczyłam przebłysk strachu w jej brązowych oczach. Swoje otworzyłam szerzej, kiedy zobaczyłam jak Scott zbliża się do Harry'ego. Modliłam się krzycząc w duchu, żeby podniósł swoje ręce, żeby przygotował się do obrony, ale zdziwiłam się kiedy Scott nie wykorzystał okazji do ponownego ataku na osłabionego chłopaka. Zamiast tego uśmiechnął się pod nosem i położył rękę na górze ramienia Harry'ego. Ten pochylił głowę i oparł swoje czoło o jego. 

Harry skrzywił się w odpowiedzi na słowa, które padły między nimi. Na jego czole uformowała się głęboka zmarszczka, a mocno zaciśnięte usta utworzyły jedną, prostą linię. Nie mieliśmy najmniejszych szans usłyszeć tego co powiedział mu Scott. Momentalnie pojawił się przy nich sędzia, każąc im przestać rozmawiać, ale nie odważył się dotknął wytatuowanego mężczyzny. Rękawice Harry'ego natychmiast odepchnęły z wielką siłą Scott'a, gdy ten lekko zachwiał się i wybuchnął gromkim śmiechem. 

Z trudem odetchnęłam, kiedy wzrok Harry'ego powędrował na mnie. Cokolwiek powiedział mu Scott, sprowokował tym eksplozję ciemności w oczach chłopaka. Jego szczęka była mocno zaciśnięta, oddech przyspieszył. Wiedziałam, że się w nim gotuje. Mięśnie jego brzucha naprężały się i rozluźniały przy każdym wdechu, nadal nie spuszczał ze mnie wzroku.
- No dawaj, Styles! - prowokował Scott.
Słyszałam krzyki ludzi wyraźnie podekscytowanych ich jednostronną wymianą zdań. Zaborczy wzrok Harry'ego ciągle spoczywał na mojej twarzy, kiedy odepchnął się od lin. Podniósł rękę, by wierzchem rękawicy otrzeć szkarłatną stróżkę cieknącą z kącika jego ust. Scott szczerzył się w wyzywającym uśmiechu, wiedząc że obudził w Harrym coś nie do zatrzymania. Widziałam go już w złości, ale jeszcze nigdy w aż takim potwornym gniewie. Scott rzucił szybkie spojrzenie w moją stronę, co przyprawiło mnie o ciarki. Bezwiednie zrobiłam krok do tyłu, łzy momentalnie napłynęły do moich oczu. Poczułam obrzydzenie, kiedy mrugnął okiem w moją stronę, co jeszcze bardziej podziałało na Harry'ego, który agresywnym krokiem ruszył w jego stronę.
Nie mogłam już na to patrzeć. Musiałam się stamtąd wydostać. Krzyk widowni nagle stał się przytłaczający, niemal bolesny. Ledwie co widziałam przez łzy wypełniające moje oczy.
- N..nie dam rady... - rzuciłam szybko do Hayley.
Jej twarz była wypełniona obawą, kiedy wyszarpnęłam dłoń z jej uścisku. Odwróciłam się pospiesznie i zaczęłam przeciskać się przez tłum w poszukiwaniu wyjścia. Słyszałam jak ona i Tom wołają moje imię, ale się nie zatrzymałam kontynuując moją ucieczkę z tego ogromnego pomieszczenia.

***

Minęło prawie dwadzieścia minut od momentu, kiedy usiadłam na metalowych barierkach na tyłach budynku. Wieczorne powietrze nadal było łagodne, tylko co jakiś czas lekki wiatr rozwiewał moje włosy. Usłyszałam zapalające się silniki samochodów co znaczyło, że walka się skończyła, ludzie wracali do domów. Strach zaczął formować się na moim ciele, tworząc gęsią skórkę. Już po wszystkim.

Moja twarz momentalnie zalała się łzami na myśl o nieprzytomnym Harry'm, leżącym na deskach ringu. Obraz spowodował, że moje łzy były jeszcze cięższe i czułam z jak wielką siłą skapują na moje dłonie. Nie sądzę, że kiedykolwiek płakałam aż tyle w jedną noc. Ból rozdzierający moje serce, zaczął mnie przerażać. Uczucia, które do niego żywiłam wstąpiły na całkiem nowy poziom. Nigdy bym nie przypuszczała, że to możliwe. Nie miałam pojęcia co mam robić, mój szloch dodatkowo utrudniał mi racjonalne skupienie sie na czymkolwiek.  

Podskoczyłam, kiedy poczułam dużą dłoń na swoim ramieniu. Moja prawa pięść bez wahania powędrowała w brzuch intruza stojącego za mną. Facet zgiął się w pół i jęknął. 

- Cholera, Tom. Przepraszam. - powiedziałam szybko.

Położyłam rękę na jego plecach, pocierając je lekko i schyliłam się do poziomu jego twarzy, żeby zobaczyć czy wszystko z nim w porządku. 

- Masz całkiem niezły prawy sierpowy, Bo. - zażartował masując bolące miejsce.

Zaśmiałam się smutno, gdy chłopak wyprostował się do swojej pełnej wysokości. 

- Harry mnie nauczył. - wyszeptałam.

Zachichotał cicho w odpowiedzi na moje wyznanie.

- Zaufaj Harry'emu, a on nauczy cię czegoś takiego... - powiedział żartobliwym tonem.

- Jesteś pewien, że już wszystko w porządku? - zapytałam.

Pokiwał głową i spojrzał mi prosto w oczy. Głośno przełknęłam ślinę, kiedy rozbawienie zniknęło z jego twarzy, atmosfera natychmiast stała się poważna. Szybko otarłam mokre policzki i spojrzałam na niego w górę. 

- On chce cię widzieć.