Rozdział 53.

- Zostaniesz w tej koszulce?
Spora część uwagi Harry'ego poświęcona była drodze przed nami i mijającym nas samochodom, ale wiedziałam, że pytanie dotyczyło czegoś, co od jakiejś chwili nie dawało mu spokoju. Wiedziałabym to nawet bez względu na to, jak obojętnie starał się brzmieć. Kiedy na jego zapytanie odpowiedziałam swoim własnym, jego lekceważący stosunek całkiem się posypał.
- A ty masz zamiar wejść do basenu w swojej?
- Nie. - rzucił drwiąco.
Jego nagły sprzeciw, był niemym potwierdzeniem absurdalności pytania.
- No to cóż, w takim razie nie oczekuj tego ode mnie. - wrzuciłam kolejnego M&M'sa do buzi - Jestem pewna, że będzie tam mnóstwo dziewczyn, które będą się gapiły na ciebie, ale nie mam zamiaru robić z tego problemu.
W każdym bądź razie nie na głos. Przeklnę je w duchu, upewniając się przy tym, że będą trzymały się na bezpieczną odległość. Nie miałam najmniejszej ochoty, żeby ktokolwiek doświadczył przywileju oglądania Harry'ego podczas zdejmowania jego ubrań. Już widziałam z jaką łatwością przyciąga kobiece spojrzenia, bez zbytniego wysiłku ze swojej strony. Równie dobrze mógłby mieć na sobie plastikowy worek na śmieci, a i tak spotkałby się z taką samą reakcją. Jednak były czasy, kiedy nikt nie ośmieliłby się do niego zbliżyć. Czasy, kiedy jego ostry wzrok nie był w stanie zwabić i odstraszał nawet te najbardziej zdeterminowane dziewczyny.
Ja też tam byłam. Te kobiety były przytłaczane i konsumowane przez jego przeszłość. A ja już zawsze będę przy jego boku.
- Dobra. - odparł marudnie i przełączył kolejną piosenkę na podłączonym ipodzie.
- Grzeczny chłopczyk. - zaczepnie poklepałam go po głowie i w nagrodę zaoferowałam kilka czekoladowych M&M'sów.
- Nie jestem psem, Bo.
Czekolada zdawała się udobruchać urazę w jego głosie.
- Nie. - zaczęłam - Nie psem. Bardziej przypominasz mi szczeniaczka.
Mój szczebioczący ton wyraźnie go poruszył. Zdjął dłoń z kierownicy i próbował odgonić się ode mnie, gdy starałam się żartobliwie uszczypnąć jego czerwieniący się policzek.
- Bądź miły! - krzyknęłam, upuszczając na siedzenie kilka kolorowych cukierków - Chodziło mi o to w pozytywnym sensie, miałam na myśli, że jesteś taki uroczy.
- Bo, nie w samochodzie. - powiedział z wyrzutem.
Moje próby pozbierania czekoladowych cukierków, okraszone zostały jego przewróceniem oczami. Tylko raz mi się to zdarzyło. Jeden jedyny raz wylała mi się cola na siedzenie pasażera i od tamtego momentu, Harry ma jakąś paranoję na punkcie rzeczy, które stwarzają potencjalne zagrożenie dla wnętrza jego auta. Gdyby nie gonił nas czas, jestem pewna, że kazałby mi zjeść te cukierki poza samochodem, zanim pozwoliłby usadowić się na miejscu obok niego, w tymże  cennym pojeździe.

***

- Jasna cholera! - krzyknęłam.

Przycisnęłam dłonie płasko do szyby, kiedy Harry zajechał na żwirowy podjazd. Śmiało mogłam powiedzieć, że nigdy w życiu nie widziałam takiego domu. No może tylko w telewizji. Harry kompletnie zbagatelizował wielkość tego miejsca i jego piękno.

- Wiem. - zaśmiał się cicho.

Zjechaliśmy na trawnik obok, gdzie stało już zaparkowanych sporo innych, kolorowych aut. Właściwie, samochód Harry'ego był jedynym czarnym.

Małe kamyki trzeszczały pod moimi Vansami, kiedy obchodziłam samochód, żeby znaleźć się przy Harry'm. Przytuliłam się do jego boku, a on opiekuńczo oplótł mnie ręką, przytrzymując w miejscu. Palce jego dłoni rozłożone były na moim ramieniu, gest potwierdzający obietnicę tego, że zawsze będzie się mną opiekował. Zawsze będzie moim obrońcą.

Odciski naszych stóp zaburzyły gładką powierzchnię żwirowiska, kiedy zbliżaliśmy się do wejścia. Każdy krok stawialiśmy niemal w rytm dudniącego basu, który brzmiał pośród zupełnie cichej okolicy. Moje nogi pracowały ze zdwojoną mocną, jeden krok Harry'ego na moje dwa, a z każdym z nich zbliżaliśmy się do nowoczesnej rezydencji. To był ogromny budynek z czerwonej cegły. Głośna muzyka niemal wprawiała okiennice w ruch. Wokół drzwi frontowych, po ścianie wspinały się piękne pnącza kwiatów.  Ogromny kontrast. Gruby żywopłot wyznaczał granice wokół domu i bardzo chciałam  jeszcze kiedyś tu wrócić. Zobaczyć dom Hayley w świetle słonecznym i bez akompaniamentu tej przytłaczającej muzyki.

- Chodźmy od tyłu. 

Oczywistym było, że to nie jego pierwsza wizyta tutaj. Czułam za sobą obecność Harry'ego, który prowadził mnie do drugiego wejścia, nie widocznego od frontowej części domu. 

- Nie ma sensu pukać, po prostu wejdź do środka.

Zostaliśmy przywitani przez szeroko uśmiechniętą Hayley. Przytuliła mnie ciepło, a po chwili skierowała się w stronę Harry'ego. 

- Właśnie się zastanawiałam, kiedy w końcu tu dotrzecie. - rzuciła żartobliwie.

Błękit jej letniej sukienki uroczo komplementował jej ciemną skórę, a uśmiech rozjaśnił brązowe tęczówki. 

- Dzięki za zaproszenie.

- Cieszę się, że jesteście.

Hayley chwyciła mnie za rękę i pociągnęła przez tłum ludzi na drugi koniec kuchni. Jak zwykle, Harry poszedł zaraz za nami. Jak cień. Cienie zawsze kojarzyły mi się z czymś chłodnym. Blokującym ciepło słońca, złowieszczo skazującym cię na ciemność. Tak było zanim poznałam Harry'ego.

- Chcesz drinka? - dziewczyna próbowała przekrzyczeć głośną muzykę.

Pokiwałam głową z uśmiechem. Dłoń Harry'ego spoczęła na moim ramieniu, kiedy pochylił się, by szepnąć coś na ucho Hayley. Moje próby odczytania czegoś z jego ruchu warg, były nieskuteczne. Waga przyciszonej konwersacji zmalała, kiedy Harry chłopak odsunął się chwile później.

- Jasne, że nie. - dziewczyna odpowiedziała pewnym głosem.

Miałam przeczucie, że Harry uświadamiał ją o mojej niskiej tolerancji na alkohol, a moje przypuszczenia potwierdziły się, gdy zauważyłam jaką jego ilość wlewa do mojej szklanki. W sumie nie miałam nic przeciwko, nigdy nie byłam jakimś wytrawnym pijakiem. 

- Haz, tam jest piwo.

- Prowadzę.

- Jedno ci nie zaszkodzi.

Nastąpiło nieme przyzwolenie i Harry, dość niedbale, ruszył przez młodych ludzi, tłoczących się w pokoju. Żadnemu z nich nie wydawało się przeszkadzać, że mój chłopak potrącał ich w drodze do swojego celu. Może dlatego, że wiedzieli, że to on. Nikt nie odważył się wszcząć sprzeczki, poprzez zwrócenie mu uwagi, czy powiedzenie "uważaj jak leziesz", bo z tego nie mogłoby wyniknąć nic dobrego.  

Na szczęście nic się nie stało. Chłopak, który odkapslował Harry'emu piwo, po czym żartobliwie uderzył go pięścią w ramię, musiał się z nim dobrze znać. Jestem pewna, że mnie, takie uderzenie od razu powaliłoby na podłogę, ale Harry stał pewnie w miejscu, ze śmiechem odpowiadając na przywitanie. Rozglądałam się po wnętrzu, ale żadna z twarzy nie wydawała mi się znajoma. Harry miał zadziwiająco dużo przyjaciół, jak na kogoś kto potrafi wzbudzać w innych taki strach.

- Bo, chcesz lodu?

Odwróciłam się i zobaczyłam Hayley, unoszącą moją szklankę z niczego nieświadomym uśmiechem na twarzy. Przezroczysty alkohol został wymieszany z musującą lemoniadą, małe bąbelki gazu uciekały na powierzchnie, po czym znikały przy brzegach szkła. Jeszcze raz usłyszałam swoje imię i wtedy zdałam sobie sprawę z tego, na czym utknął mój wzrok. Bezpretensjonalna tacka z kostkami lodu, świeżo wyjęta z zamrażalnika. 

Ledwo się kontrolowałam, kiedy moje ciało zareagowało na bodziec wzrokowy. Czułam gęsią skórkę na samą myśl o zimnej kostce wędrującej po moim brzuchu, plecach i udach. Kontrastujące gorąco wypłynęło na moje policzki, podczas gdy umysł zalał się falą grzesznych wspomnień z poprzedniego wieczoru. Propozycja odkrycia czegoś nowego, Harry z kostką lodu pomiędzy zębami. Wabiące ręce, trzymane na dystans od mojego ciała. Zero kontaktu, nie licząc okazjonalnych muśnięć jego nieustępliwych, zimnych warg. Mroźne strużki ściekające wzdłuż mojej szyi, aż po zaokrąglenie moich piersi, gdy bezradnie leżałam pod nim. Po stropieniu przy pomocy kusząco gorących ust Harry'ego i mojego rozgrzanego ciała, wziął nową kostkę i torturował mnie kreśląc lodowe wzory, pozostawiające po sobie dreszcze.

- Zrobiłaś się ostatnio trochę za bardzo gorąca. Zobaczymy, czy uda mi się cię ochłodzić. 
Jego niebezpieczne słowa, ponownie nawiedziły moje myśli, gdy wróciłam nimi do tego, czego doświadczyłam w jego łóżku. On wiedział. Pochylił się nad blatem, w jednej ręce trzymając butelkę piwa. W jego oku błysnął zawadiacki płomyk i byłam pewna, że doskonale wie, że się czerwienię i co jest tego powodem. Kąciki jego ust uniosły się w tajemniczym uśmiechu, wiedział co zostało mi zaproponowane.
Szybko odwróciłam wzrok, a serce waliło mi jak oszalałe. Mocno zamknęłam oczy a pod powiekami momentalnie pojawił się obraz Harry'ego, delikatnie wsuwającego kostkę lodu, między moje wargi. Trzymałam ją w nich do momentu, aż mnie pocałował i z powrotem przeniósł do swoich ust. Śmiało mogę powiedzieć, że czegoś takiego jeszcze nigdy nie przeżyłam. Byłam niewiarygodnie rozgrzana i niesamowicie zimna w tej samej chwili. Ledwo widzącym i niedowierzającym wzrokiem patrzyłam jak malejąca kostka roztapia się w moim pępku.
- Pocałuję cię znowu, kiedy całkiem się roztopi.
Zmusiłam moje ciało, żeby podniosło swoją temperaturę. Byłam w stanie zrobić wszystko, żeby tylko poczuć jego wargi przy moich. Wszystko, żeby tylko kostka zamieniła się jak najszybciej w wodę.
Lekki dotyk wyrwał mnie z zamyślenia. Hayley przyglądała mi się skonsternowana moją nagłą nieobecnością duchową.
- Nie, dzięki. - odmówiłam grzecznie.
Oplotłam szklankę palcami i zaczęłam przechadzać się po kuchni, próbując ukryć moje zakłopotanie przed wyraźnie rozbawionym chłopakiem. Płyn zakołysał się i zatrzymał na ściankach, kiedy ktoś lekko na mnie wpadł. Znajoma ręka oplotła mój brzuch, zanim przyciągnęła mnie do jego ciała.
- Jesteś  pewna, że nie chcesz lodu?
- Zamknij się. - bąknęłam.
Jego zadowolenie dało upust, kiedy mruczał i śmiał się, nie odrywając ust od skóry mojej szyi. Jakoś nie miałam ochoty informować wszystkich o naszych poczynaniach.
- Wczoraj ci się całkiem podobało.
- Harry, jeśli się nie zamkniesz, wrzucę całą zawartość tej tacy do twoich spodni. - zagroziłam przez zaciśnięte zęby.
- Mmmm... może moglibyśmy tego spróbować gdzieś w odosobnieniu.
Łokciem wolnej ręki lekki szturchnęłam go w brzuch.
- Ło... Spokojnie, moja droga.
Gwałtownie odwróciłam głowę w drugą stronę i zostałam przywitana przez chłopaka w białym podkoszulku z wielkim uśmiechem na twarzy. Miał brązowe włosy, niebieskie oczy i niezaprzeczalnie wesołą aurę. W swojej dłoni również trzymał butelkę piwa, z pewnością już nie pierwszą, wnioskując po tym jak podpierał się o framugę drzwi. Jego oczy też były już lekko zaszklone.
- Louis, to jest Bo.
Ucieszyłam się, kiedy usłyszałam dumę w głosie Harry'ego, kiedy nas sobie przedstawiał, delikatnie ściskając moje ramię.
- Miło cię poznać, Louis.
Uścisnęłam dłoń, którą wyciągnął w moją stronę, a jego rysy jeszcze bardziej się rozświetliły.
- Masz mocny uścisk jak na tak małą osóbkę. - zaśmiał się - Założę się, stary, że czerpiesz z tego niemałe korzyści.
Nie zajęło mi dużo czasu, zanim zorientowałam się czego dotyczyła ta sugestia. Cofnęłam dłoń i przewróciłam oczami w odpowiedzi na jego niedojrzałe poczucie humoru. Niezbyt miły początek znajomości.
- Lepiej stul dziób, zanim moja noga zapozna się z twoją dupą.
W głosie Harry'ego nie było groźby, co pozwoliło mi myśleć, że tego typu zachowania były na porządku dziennym, kiedy znajdował się w towarzystwie kolegów. Nie to, żebym spodziewała się czegoś innego. Mimo wszystko doceniałam, że się za mną wstawił.
- Co ty do cholery wygadujesz?
Kolejny chłopak stanął przy prawym boku Louisa, jego czarne włosy zaczesane były do góry w znajomym mi stylu. Tatuaże zdobiły jego skórę, ale nie przyglądałam im się zbyt długo, nie wiedząc, czy odpowiada mu taki rodzaj przyciągania uwagi. Nie chciałam, żeby miał mnie za jakiegoś natręta.
- Zayn. - poinformował mnie.
- Miło cię poznać, jestem Bo.
Podaliśmy sobie dłonie, powtarzając ten sam gest co z Louisem, jednak tym razem zrobiłam to nieco łagodniej. Pokręciłam głową, kiedy przyjaciel Harry'ego zaśmiał się znacząco. Dałam im możliwość kilkuminutowej rozmowy, co jakiś czas pociągając łyk ze swojej szklanki i przysłuchując się temu co mają do powiedzenia. Jasne było, że znają się od dłuższego czasu, może nawet ze szkoły, wnioskując po tym, jak ich gadanina wędrowała z jednego tematu na drugi. Oplotłam rękę Harry'ego i wtuliłam się w nią, kiedy koło mnie próbowało się przecisnąć jakieś wędrujące ciało.
- Może chcecie iść usiąść przy basenie? - zasugerowała Hayley.
Żywo pokiwałam głową, niecierpliwa by zobaczyć resztę domu. Szliśmy w zwartej grupce, bo był to jedyny sposób, żeby nie rozdzielić się i nie zgubić w pokaźnym tłumie. Gdy szliśmy wzdłuż holu, naliczyłam pięć pokoi, każdy z nich był okupowany przez jakichś ludzi.
Powietrze w ogrodzie było o wiele przyjemniejsze niż w środku, nawet dudniąca muzyka na tak otwartej przestrzeni stała się znośna. Chłopaki szli tuż za nami, co chwilę popychając się żartobliwie i śmiejąc w głos.
- A oto i basen. - Hayley wskazała gestem ręki na obiekt naszego zainteresowania.
- Wow. Wszystko tu jest takie duże. - zaśmiałam się.
Basen był ogromnych rozmiarów, otoczony kostką brukową i trawą. Grupka ludzi już zdążyła się w nim zadomowić. Chlapali się krystalicznie czystą wodą i skakali do niej na bombę.
- Samemu nie jest już tu tak fajnie.
Ciężko byłoby nie zauważyć smutku w jej głosie, ale nie tylko, jej mowa ciała zdradzała to samo. Było mi jej szkoda, nie było wątpliwości czemu tyle czasu spędza u swoich znajomych. Ja też nie chciałabym mieszkać sama w tak wielkim domu.
- Mojego wujka często nie ma.
- Harry mi mówił.
Konwersacja dobiegła końca,kiedy zostałam przedstawiona  małej grupce siedzącej wygodnie na prążkowanych meblach ogrodowych. Dowiedziałam się, że są to dziewczyny chłopaków, których poznałam wcześniej. ( Bóg jeden raczy wiedzieć, jakim cudem Louis znalazł sobie dziewczynę). Harry cały czas trzymał się blisko mnie, wędrując między ludźmi i nadal trzymając w ręku swoją butelkę piwa.

***

___________________________________________________________________________

(Louis)

- Wydaje mi się, że to właśnie te wszystkie słodkie, drobne rzeczy robią różnice. - wypaliła Nicole.

Dlaczego nigdy wcześniej mi tego nie powiedziała? Poziom mojego niedocenienia wzrósłby o wiele wyżej, jeśli wiedziałbym o tym wcześniej. 

- Naprawdę? - zapytałem.

- Oczywiście, że tak!

Pomiędzy dziewczynami nastąpiło uniwersalne przyznanie sobie racji, kiedy kilka z nich potakująco kiwnęło głowami. Hmm, to bardzo przydatna informacja. Przeklinałem się w duchu, że nie zabrałem ze sobą kartki papieru i czegoś do pisania. Zacząłem się zastanawiać, czy może nie powinien wyciągnąć telefonu i tam zapisywać wszystkich tych cennych wskazówek. Moje myśli zostały przerwane, kiedy cała uwaga skupiła się na Bo, która pozostawała dość cicha podczas całej konwersacji.

- Bo, a wy z Harrym co robicie?

Nie obchodziło mnie, która z dziewczyn zadała to pytanie. Zaśmiałem się, wiedząc, że Harry nie jest typem słodkiego chłopaka i raczej nie na tym opiera się ich związek.

- Haz chyba nie jest dość biegły w tym temacie. 

Dziewczyny popatrzyły na mnie karcąco i cierpliwie czekały, aż głos zabierze ciemnowłosa kobieta.

- Umm... - wyglądała na trochę niepewną od czego ma zacząć. Spuściła wzrok i zaczęła skubać lakier ze swoich paznokci. - Lubimy trzymać się za ręce, Harry lubi jak bawię się jego włosami. - Bo przygryzła wnętrze swojego policzka i rzuciła okiem na grupkę ludzi z którą stał Harry. - Robi mi pocałunki motylków i czasem potrafimy nie spać całą noc, leżąc na łóżku i po prostu gadając. 

Cały chór składający się z "aaaaaw"'ów przykuł uwagę Harry'ego. Odwrócił się w naszą stronę i podszedł z uśmiechem. Usiadł na oparciu, obok Bo i właśnie wtedy zauważyłem jak komfortowo czują się w swoim towarzystwie. 

- Co to są pocałunki motylków?!

Następna rzecz o której nigdy w życiu nie słyszałem. Wydaje mi się, że laski po prostu zmyślają sobie niektóre rzeczy, no bo to na pewno nie może być coś prawdziwego. Wyobrażenie motyla z ustami nawiedziło moją głowę.

- Tak to się nazywa, kiedy zaczniesz trzepotać rzęsami przy czyjejś skórze. To na prawdę urocze. - odezwała się Hayley.

- To nie w stylu Harry'ego. - stanąłem w jego obronie.

Wyczułem jak poziom niepokoju mojego przyjaciela rośnie, kiedy spoczęły na nim wszystkie pary oczu. Bo pociągnęła go za rękę, żeby usiadł bliżej jej prawej strony, na poduszkach. Jej szept był niesłyszalny dla całej reszty grupy, Harry i Bo prowadzili swoją malutką, prywatną rozmowę, kiedy nachylała się do jego ucha.

- Próbujesz zrujnować moją reputację?! - zmarszczył brwi.

Miałem rację, że to nie w jego stylu, a to tylko potwierdziło moje słowa, z czego byłem szczerze zadowolony.

- Nie. - zapewniła.

- Nie dąsaj się. - Harry przyłożył palec do jej wydętych ust, żeby nieco zmniejszyć ich rozmiar. Oczy Bo na ułamek sekundy spotkały się z moimi.

- Proszę.. Louis mi nie wierzy.

Mój przyjaciel westchnął głośno w geście porażki. Uważnie obserwowałem jak Harry pochyla się lekko nad dziewczyną. Bo oplotła jego policzek jedną dłonią, a on kilkakrotnie zamrugał rzęsami przy skórze jej twarzy. Zachichotała pod nosem z powrotem przenosząc na niego wzrok. Ta dziewczyna zamieniła Harry'ego w jakiegoś ckliwego debila. Nigdy nie zrobił czegoś podobnego żadnej dziewczynie. Co się dzieje do cholery jasnej?

- Dlaczego ty nigdy czegoś takiego ze mną nie zrobiłeś? - Ruby fuknęła w stronę Zayna.

Odgrodziłem się od jej marudzenia i z niedowierzaniem przyglądałem się parze przede mną. Bo i Harry trzymali się za ręce, a jego kciuk miarowo pocierał knykcie jej dłoni. Między nimi panowała znaczna różnica rozmiarów, zresztą Harry był wyższy od większości ludzi, ale różnica ta pogłębiła się gdy oplótł ją ramieniem. Była niska, to zauważyłem od razu, gdy tylko się poznaliśmy, ale z pewnością nie należała do tych najszczuplejszych. Nie to, żeby to było coś złego. Harry nigdy nie był zbytnio wybredny, wystarczyło żeby laska była ładna, a zabrałby ją do domu. Założę się, że jak wypije kilka głębszych, zaraz opowie mi jak bardzo ją kocha. A po kilku kolejnych piwach przejdziemy do tych niegrzecznych tematów. Jestem uprzywilejowany na tyle, żeby zostać wtajemniczonym w te ich romantyczne momenty i to jak idealnie zbudowane są uda Bo, żeby opleść je wokół jego gło...

- Haz, robisz z siebie idiotę. - rzucił żartobliwie Zayn.

Musiałem przyznać mu rację. Harry, którego znałem roztrzaskałby ci czaszkę, za to, że potrąciłeś go przypadkowo przy barze. Cóż, no może nie aż tak drastycznie, ale...

- Ja nie uważam, że jesteś idiotą. - zapewniła go Bo, ściskając za dłoń.

Cały czas go przytulała, teraz jej ręka oplatała jego plecy.

- Bo, ty nie masz prawa głosu w tej dyskusji. 

- Dlaczego? - zaoponowała.

Czy to nie oczywiste?

- No bo to jasne, że i tak będziesz go miała za ostatni cud świata. Nie jesteś obiektywna, bo go bzykasz.

Spodziewałem się, że będzie szukała wsparcia u Harry'ego, a mój komentarz ją zawstydzi. Zdziwiłem się, kiedy jej jedyną reakcją było to, że lekko się zaczerwieniła. Położyła swoją dłoń na jego udzie i lekko je ścisnęła. To było strasznie dziwne, wiedzieć go, jako czyjegoś chłopaka.

- On też jest całkiem dobry w bzykaniu. - odpowiedziała cicho. Jej oczy cały czas wpatrywały się w jego twarz. 

- Ej, ej! - krzyknął Niall.

        ___________________________________________________________________________