Rozdział 54.

______________________________________________________________________

(Louis)

- Mówię ci to, jak kumplowi. Jesteś ckliwym idiotą.

Obracałem w dłoni piwo, zauważając jak zawartość kołyszącego się w środku płynu, powoli maleje. Nie miałem zbytniej nadziei, że Niall poratuje mnie kolejną butelką. Włączył mu się najwyższy poziom czarującego gościa, kiedy próbował, z oczywiście marnym skutkiem, poderwać jakieś laski siedzące pod ścianą po naszej prawej stronie. 

- Dlaczego? - zaśmiał się Harry.

- Widziałeś się ostatnio? Zmieniłeś się. 

- Nie wydaje mi się, jednak, żeby to było coś złego. - odpowiedział - Nawet mi się to podoba.

Zmiękł i to przez nią. Małą Bo o sarnich oczach.

- Robisz się trochę ciapowaty, stary. Nikt nie będzie cię brał na serio, jeśli nadal będziesz się tak zachowywał. 

- Nie jestem naiwniakiem. - niemal wybuchnął we własnej obronie.

Uśmiechnąłem się krzywo, kiedy solidna pięść zderzyła się z moim ramieniem. Palcami mocno trzymałem butelkę z piwem, zdeterminowany, by ocalić resztki alkoholu. Ten Harry, którego kiedyś znałem nadal tu był, jednak siedział pod przykryciem utkanym z różowych serduszek i słodkich do porzygu kwiatuszków. Ale tak naprawdę to nie wiem, czy kiedykolwiek uda mu się całkowicie wyeliminować te swoje surowe emocje. Wiedziałem co się dzieło w tamtym domu, kiedy byliśmy młodsi. Nie możesz tak po prostu pozbyć się tych wszystkich wspomnień, zakopać ich, choćbyś nie wiem jak szeroki i głęboki dół wykopał. 

- W jakiś cudowny sposób, jednak, nie straciłem umiejętności skopania ci dupy. - odgryzał się Harry.

Zapomniałem jak łatwo go nakręcić. Był wyluzowanym kolesiem, z którym łatwo było się dogadać, ale Boże broń, żebyś zakwestionował jego umiejętności walki. W ułamku sekundy leżałbyś na ziemi. Byłem świadkiem kilku takich sytuacji, a ci którzy mu podpali mieli trudności z wstaniem i przeważnie zajmowało im to kawałek czasu. 

- Nie wątpię. - zaśmiałem się lekko.

Odmówił piwa, które zaoferowałem się mu przynieść. W drodze powrotnej, mimo że byłem już trochę rozkojarzony i chwiałem się na nogach, mogłem z całą pewnością powiedzieć, że patrzył na nią. Zwolniłem kroku obserwując, jak Harry bez reszty kieruje swoją uwagę na kobietę, ostrożnie brodzącą przy linii basenu. Zaśmiała się, gdy Hayley zawołała ją z wody, co jakiś czas ochlapując ją, na co ona odpowiadała tym samym. 

Byłem zaskoczony, kiedy Bo lekko zachwiała się na nogach, a Harry aż wzdrygnął się na fotelu, jakby w każdej sekundzie gotowy był do niej doskoczyć. Bo odzyskała równowagę (lub jej brak), wracając do swojego chodzenia na palcach. Chyba wyczuła, że go zaniepokoiła, bo wymownie odgarnęła swoje włosy za jedno ramię i uśmiechnęła się, potwierdzając, że wszystko z nią w porządku. 

- Co to było?

- Co? - Harry podniósł wzrok, wodząc nim za mną, kiedy przechodziłem obok niego, by zając swoje poprzednie miejsce.

Skinąłem głową w stronę Bo.

- Och, Bo nie umie za bardzo pływać. Nie chcę... Po prostu nie chcę żeby wpadła do wody. - spojrzał na nią ponownie - Później popływamy razem.

Mój proces myślowy został przerwany.

- Oj, Haz! - krzyknął chłopak odpychając się od ściany.

- Nialler! 

Niall oderwał się wreszcie od zabawiana swoich nowych przyjaciółek. Zasalutował popisując się i dołączył do Harry'ego w drodze do środka domu.

Zostało mi nakazane, żebym miał oko na Bo, więc gdy wróciła na swoje miejsce, postanowiłem skorzystać z okazji i wypytać ją o plany na przyszłość. Gdzie widzi się za pięć lat i jakie ma zamiary wobec Harry'ego. Wszystko oczywiście bardzo grzecznie.

- Więc, ty i Harry... - zacząłem.

Usiadła na przeciwko mnie, po prawej stronie i sięgnęła po swojego drinka, którego zostawiła na małym stoliku ogrodowym, ustawionym po środku. 

- Co z nami? - uśmiechnęła się, zanim podniosła szklankę do ust.

- Chcesz mieć z nim dzieci? 

W duchu złożyłem sobie oklaski i wyrazu uznania, za wyczucie czasu, w połowie, gdy upiła łyk i już miała go przełykać. To, czym nie zdążyła się zakrztusić po prostu wykasłała. Punkt dla niej. 

- Ja...um... Trochę za wcześnie, żeby o tym myśleć. Nie spotykamy się, aż tak długo.

Wzruszyłem ramionami w odpowiedzi na to co usłyszałem. Wydawała się ... rozsądna. Harry chciał kogoś rozsądnego? Zawsze wyobrażałem sobie go wytatuowaną laską, z kolczykami w dziwnych miejscach, nie wahającą się przywalić komuś w ryja. Bo była ułożona. No chyba, że miała jakąś niegrzeczną dziarę, w miejscu, które znał tylko Harry. Schodzę z tematu. 

Zaczęła wiercić się na swoim fotelu i wyglądała, jakby nie czuła się zbyt komfortowo. Czas ruszyć dalej.

- Ale chciałabyś wziąć ślub?

- Nie myślałam o tym, ale chciałabym zobaczyć go w garniturze.

Pochyliła się lekko do przodu, jakby czekała na moje kolejne pytanie.

- Więc, czym się zajmujesz?

Wyprostowałem nogi przed sobą, krzyżując je w kostkach i pociągając kolejny łyk piwa. Przeszło mi przez myśl, że prawdopodobnie powinienem przystopować już z alkoholem, ale gdy tylko bąbelki zaczęły buzować w mojej głowie, momentalnie o tym zapomniałem.

- Pracuje w sklepie muzycznym, w mieście. Sprzedajemy stare winyle i wszystkie nowości. 

Nie jest sztywniarą, jak wcześniej myślałem. Może jest dla niej jeszcze jakaś nadzieja.

- Z tym kolesiem, Dan'em? 

Zmarszczyłem nos, nie kryjąc odrazy. Harry nie był nastawiony do niego zbyt przyjaźnie. Nie poznałem go nawet, ale już wiedziałem, że był niezłym dupkiem.

- Dan to przyjaciel. - odpowiedziała surowym tonem.

Wkurzyłem ją. Już miałem rozwinąć temat, ale po tym jak zmienił się jej wyraz twarzy, na bardziej poważny, postanowiłem nie odkrywać granic jej cierpliwości.

- Studiujesz? 

Zdziwiłem się, gdy jej oczy i postawa złagodniały. Jej głos się uspokoił, razem z jej samopoczuciem. Może to kolejny, delikatny temat?

- Harry z tobą rozmawiał?

Kilkoro ludzi wstało i ruszyło w stronę jakiegoś przygłupa, który założył się z kimś, ze wypije kolejnego szota. Brałem lekcje pływania, kiedy byłem młodszy, ale wątpię, że byłby w stanie wyłowić go z wody w moim obecnym stanie. Pewnie oboje byśmy się podtapiali nawzajem.

Bo uniosła brew, a mi zajęło kilka chwil zanim ponownie skupiłem się na naszej rozmowie.

- O czym?

Wydawało mi się, że zaczynam odpływać.

- Och, chyba nie. Wiem, że nie jest zachwycony tym pomysłem, ale bardzo chciałabym zrobić kurs pisarski.

Hmm, kłopoty w raju. Przynajmniej ma jakieś plany, żeby wydostać się z tej okolicy, która nie zapewnia wiele komuś z większymi marzeniami. My z Harry'm zrobiliśmy to samo, uciekliśmy od majaczących duchów naszej starej dzielnicy. Nie było tam nic dla nas, zresztą nadal nie ma. 

- A ty co robisz, Louis? 

Odchrząknąłem, nie będąc przygotowanym na jej chęć poznania mnie. To było moje przesłuchanie, nie mogła ot tak sobie odwracać kota ogonem. Ale, kiedy upojenie alkoholowe wzięło nade mną górę nie wiele mogłem już zrobić, żeby trzymać buzię na kłódkę. 

- Pracuję dla policji. - wypaliłem.

- Dla policji? 

Dlaczego ta odpowiedź zawsze wywołuje tego typu reakcje? Nie miałem zamiaru, przecież, wywlec jej z imprezy zakutej w kajdanki.  

- Nie denerwuj się tak. Nie jestem policjantem, pracuje przy bazach, jestem raczej technicznym. 

- Och, więc lubisz komputery? Ja nie bardzo sobie z nimi radzę.

Bo uśmiechnęła się, wyciągając swoje nogi spod siebie i zaplatając lekko opalone kończyny w coś na kształt precla. Byłem trochę głodny.

- To nawet się przydaje, zwłaszcza moim kumplom.

Nie mogłem jej winić, za następne pytanie, które mi zadała. Ja też bym tak zrobił. To niemal instynktowne. 

- Jak to?

Coś w mojej głowie krzyczało, żebym zbagatelizował temat, rzucił coś na odczepne, ale moje usta nie były w nastroju do skrywania jakichkolwiek tajemnic. 

- Możesz kombinować z różnymi rzeczami, coś wyczyścić, coś dodać, znaleźć kogoś.

O, cholera.

Dramatycznym gestem, zakryłem dłonią swoje niewyparzone usta. Bo zachichotała pod nosem, rozbawiona moją niezamierzoną reakcją i próbie uciszenia samego siebie. Byłem kretynem.

- Nie powinienem ci tego mówić. - poinformowałem ją zrozpaczony.  

Butelka wyślizgnęła się z moich luźnych palców i postukując przeturlała pod siedzenie, na którym zaparkowałem swój tyłek.

- Nikomu nie powiem. - zmarszczyła brwi.

- Mógłbym stracić robotę.

W panice i całkowitym wytrąceniu z równowagi nawet nie zauważyłem naszej zmiany miejsc. Nie byliśmy już odseparowani przez mały stolik po środku. Bo usiadła po mojej prawej stronie, chwytając moją dłoń między swoje.

- Wszystko jest w porządku, Louis. Nie powiem tego nikomu. 

Jej głos był uspokajający, a głębia błękitu jej oczu, przypominała mi o obietnicy, którą składa sobie dwójka małych dzieci. Brakowało tylko uściśnięcia się małymi palcami. Nie miała zamiaru nikomu powiedzieć. Może dlatego tak podobała się Harry'emu. Ufał jej. A z tymi wszystkimi popierdolonymi sprawami, których doświadczył, z kłamstwami i sekretami, które trzymał dla siebie, Harry potrzebował kogoś, komu mógł się zwierzyć. Tym kimś była Bo.

- Jesteś w porządku, Bo. - zażartowałem z uznaniem.

- No cóż, dzięki. - zaśmiała się i puściła moją rękę.

Przesunąłem się dalej wgłąb poduszek, spokojny, że wybryki mojej niewyparzonej gęby, nie opuszczą naszego dwuosobowego towarzystwa. Walczyłem z wewnętrzną potrzebą załatania słowami kilkusekundowych przerw w naszej rozmowie. Walkę tę niestety sromotnie przegrywałem. Kilka wyznań więcej, przecież, i tak nie wyrządzi nikomu krzywdy.

______________________________________________________________________

(Bo)

Pociągnęłam za nitkę wystającą z poduszki na której siedziałam, uważając żeby całkiem nie spruć materiału. Louis gwałtownie odwrócił swoją głowę w moją stronę w wyniku czego spotkałam się z jego szklistym wzrokiem.

- Zdjąłem kilka rzeczy z systemu, dla twojego chłopaka. 

- Harry'ego? Jakiego typu rzeczy?

Wiedziałam, że przez jakiś czas, postępowanie Harry'ego było dalekie od jego anielskiej aparycji. Mimo jego uśmiechu, któremu zawsze towarzyszyły dołeczki w policzkach i jego miękkim pocałunkom, miał o wiele więcej z boksera w rękawicach. 

- Do rana by mi zeszło ze wszystkim. - rzucił rozbawiony Louis, wyraźnie się ze mną drocząc - Jedna sprawa dotyczyła samochodu. Nie bardzo było na czym opierać śledztwo, kiedy Harry skończył. To było gdzieś w okolicach tego kwiecistego parku.

Jego rysy wykazywały lekkie rozbawienie i ciekawość, jak ja na to zareaguję. Nie przypominałam sobie, żeby ostatnio było głośno o jakimś przestępstwie połączonym z samochodem. Kilka skradziono, ale to nic wielkiego.

- Co się stało?

- Harry miał żal... - odpowiedział - I zapalniczkę. 

Ogień?

- Czekaj, to było... to był ten samochód z Rose Park? Mówili, że ktoś zmasakrował go kijem bejsbolowym, a potem podpalił. - przypomniałam sobie, lekko zdumiona - To był Harry?

- Shhh... - Louis wyszczerzył zęby w uśmiechu, przykładając swój palec wskazujący do ust, jak dziecko.

Widziałam ten samochód. Razem z przyjaciółmi szliśmy przez ten park do szkoły, kiedy dość wysoki policjant nakierował nas na inną ścieżkę. Nie powiedział dlaczego akurat ta trasa jest zablokowana, czy co jest tego powodem, ale dociekliwość u dzieciaków w tym wieku, jest rozwinięta aż zanadto. Spowolniliśmy swoje ruchy, cierpliwie czekając, aż funkcjonariusz zniknie za pobliskimi drzewami, biegnącymi wzdłuż drogi. Zobaczyliśmy spalony samochód bez okien, maska i dach spektakularnie wgniecione były do środka. Był doszczętnie zniszczony. Kilka dni później, w gazetach, policja niechętnie przyznawała, że nie mają żadnych 

poszlak, ani podejrzanych w sprawie tego występku, nic, żadnego winowajcy.

Wandalizm mógłby więc być dodany do listy wykroczeń Harry'ego. 

Obrazy młodszego Harry'ego, zaprzątnęły moją głowę. Jego twarz, na której widniały czarne, rozsmarowane smugi, tors unoszący się ciężko, oczy tańczące z płomieniami okalającymi tlący się samochód. Wyobrażałam sobie jak całą masę swojego ciała, przenosi na kij, przekształcając nim maskę i dach samochodu. Kłopotliwy anioł w ciele chłopca.

Nie miałam czasu dalej wypytywać Louisa o tę sprawę, bo usłyszałam swoje imię, wykrzyczane zaniepokojonym głosem.