Rozdział 56.

Przedyskutowaliśmy informację, którą Liam zdradził nam na imprezie. Ciężko było mi wywnioskować coś z treści jego wypowiedzi, dodatkowo Harry nie chciał powiedzieć mi kim jest osoba, która zawładnęła jego myślami, gdy tylko temat został poruszony. Ale to nie miało większego znaczenia, liczyło się tylko to, że w ogóle chciał ze mną rozmawiać. Wzięłam to za dobry omen, bo zazwyczaj czuł potrzebę duszenia wszystkiego w sobie. Dopiero po kilku tygodniach zdecydowaliśmy się odwiedzić jego starą dzielnicę i wspomnienia zaklęte w tutejszych krajobrazach. Nie zmuszałam go do tego, ani nie naciskałam, to nie była moja sprawa. Wracaliśmy akurat od jego siostry, jechał okrężną drogą, aż w końcu zatrzymaliśmy się przy krawężniku, blisko parku.
- Przychodziliśmy tu z Jess w soboty pobawić się na huśtawkach. Mama dawała nam pieniądze na lody, ale ja nie chciałem. Zawsze oddawałem swoją część Jess, a ona kupowała sobie dwie kulki zamiast jednej.
Było niezwykle cicho. Chłodniejsze letnie miesiące powoli przemieniały się we wczesną jesień. Harry chwycił moją dłoń prowadząc mnie w stronę pokrytej liśćmi alejki. Był to ładny, klasyczny park z ławkami i drzewami klonu, mocny zapach ziemi sprawił, że wróciłam wspomnieniami do mojego własnego dzieciństwa.
Duża, sprężynowa furtka została przede mną otwarta i korzystając z dżentelmeńskiego gestu Harry'ego weszłam na niemal całkiem opustoszały plac zabaw, czując jego obecność zaraz za mną. Uśmiechnęłam się słysząc radosny pisk małego dziecka. Chłopiec chował się w drewnianym forcie, podczas gdy jego tata próbował go znaleźć.
Żwir zatrzeszczał pod moimi butami, gdy postanowiłam dołączyć do Harry'ego, który przechodził akurat obok rzędzu huśtawek. Jego krótka, skórzana kurtka dopięta była pod samą brodę by zahamować silne i chłodne podmuchy wiatru. Włożyłam dłonie do swoich kieszeni i lekko trąciłam jego stopę swoim butem. Ciepłym gestem zachęcił bym dorównała mu kroku.
- Kupowaliśmy jej te lody i przychodziliśmy tutaj. Uparła się na dodatkową posypkę, więc wybrałem jej płatki czekoladowe. - Jego wyraz twarzy złagodniał na to wspomnienie. - Była tu taka grupka chłopaków, kilku znałem z sąsiedztwa...Wytrącili jej rożka z ręki i zaczęli się śmiać.
Przysiadłam na huśtawce obok Harry'ego tak zatracona w jego słowach, że niemal wszystko to co mówił odtwarzałam przed swoimi oczami. Młodsza Jess i jej mały brat. Widziałam ich zdjęcia, kiedy byli nastolatkami, Harry z burzą loków na głowie i dołeczkami w policzkach.
Wyprostowałam nogi i odepchnęłam się od ziemi chwytając dłońmi łańcuchy podtrzymujące siodełko huśtawki.
- Odepchnąłem jednego i powiedziałem, żeby się odwalił, kiedy drugi popchnął mnie na most. - Oczy Harry'ego zatrzymały się na małym, drewnianym przejściu łączącym ślizgawkę z barierkami do wspinania. - Uderzyłem go w twarz - zaśmiał się nerwowo. - Strasznie mnie wtedy stłukli, ale jedyne o czym myślałem, to Jess. Praktycznie zawlokła mnie do domu. Mówiła, że nie może uwierzyć w to, że byłem na tyle głupi, żeby wdać się w bójkę. Pamiętam jak Mama krzyczała. Umyła nas szybko i doprowadziła do porządku kładąc do łóżek, zanim jeszcze wrócił Tata.
Harry nie patrzył na mnie, kiedy opowiadał mi to wszystko. Prawdopodobnie był zbyt pochłonięty wspomnieniami na nowo odgrywającymi się w jego głowie. Jego stopy wciąż dotykały ziemi, gdy wyprostował nogi i odepchnął się od niej zaczynając bujać się na huśtawce.
- Wydaje mi się, że to właśnie tego dnia moja Mama zdała sobie sprawę z tego, że nie będę już przystawał na wszystko co się dzieje... I to ją przerażało.

***

- To jest twój dom?

Budynek przed nami był pospolitym bliźniakiem, mieszczącym dwie rodziny. Miał czerwone drzwi wejściowe i ładny ogródek. Miejsce, które teraz ktoś inny nazywał domem. Okolica była cicha, pani z pieskiem, którą minęliśmy na chodniku życzyła nam "miłego popołudnia". 

- Był.

- Przytulnie wygląda, Harry.

- Szkoda tylko, że życie w środku nie odzwierciedlało wyglądu zewnętrznego.

Wymusił uśmiech, ale widziałam ile kosztuje go stanie przed swoim starym domem. Zastanawiałam się ile jeszcze tajemnic kryją te mury.

- Możemy już iść, jak chcesz - powiedziałam zdając sobie sprawę z tego, że ta wizyta nie przynosi najlepszych efektów.

Nie chciałam, żeby wróciły wyrzuty sumienia z związku z tym co działo się w tym domu. Miałam nadzieję, że ta podróż będzie czymś w rodzaju oczyszczenia, jakby detoksu. W każdym bądź razie, jasnym było, że potrzeba znacznie więcej, niż tylko przejażdżki samochodem, by wymazać wciąż żywe emocje związane z tym budynkiem.

Staliśmy razem, Harry cały czas trzymał mnie za rękę, jakby potrzebował czegoś, co zakotwiczy go w teraźniejszości i zapobiegnie dryfowaniu w nieprzyjemnych wspomnieniach. Był spięty, nie miał zamiaru odpuścić swojej obrończej postawy. Jego wcześniejsza, osłabiona koncentracja natychmiast się wyostrzyła, gdy usłyszeliśmy huk z garażu przylegającego do domu. Nie przywiązałam do tego zbyt dużej uwagi, zanim nie zostałam zachęcona, by podążyć za ciekawskim chłopakiem.

Głośne, nieskładne walenie słychać było coraz wyraźniej, gdy zbliżyliśmy się do bocznych drzwi garażu, osłoniętych schludnie przyciętym żywopłotem. To nie był ten rodzaj hałasu, który może być rozpoznany jako roboty stolarskie, czy budowlane. W tym dźwięku nie było metodyczności, pasował bardziej do ptaka, który z ogromną desperacją stara się uwolnić ze swojej klatki.

- Harry?

- Chcę tylko zobaczyć, czy wszystko w porządku.

Dłonią naparł na płytę lekko uchylonych drzwi i pchnął ją do wnętrza ukazując sylwetkę słaniającego się na nogach mężczyzny. Wydawało się, że nasza obecność nie została zauważona, gdy facet zatoczył się i wpadł na półkę przy ścianie, na której ustawione były puszki z farbą. Był pijany.

Instynktownie chciałam od razu się wycofać, kiedy stanął twarzą do nas. Szybko skanowałam jego postać, był dobrze po czterdziestce, miał wyraźnie zarysowaną linię szczęki, zarost i przeciętny wzrost, ale jego oczy zdradzały nieustępliwość, z którą ciężko zmierzyć się nawet najodważniejszym. Dokładnie te oczy wpatrywały się prosto w Harry'ego, który stał z kompletnie kamiennym wyrazem twarzy, gdy przenosiłam swój wzrok między dwoma mężczyznami. Nieustraszony wojownik, gotowy do walki. 

- Gdzie jest Kathy?

Ten człowiek znał Mamę Harry'ego. Miałam przeczucie, że to nie jest zwykły zbieg okoliczności. Jego surowe pytanie przepełnione było dziwnym zarzutem.

- Już tu nie mieszkamy - odpowiedział ostrym tonem Harry, używając naszych złączonych dłoni, żeby przepchnąć mnie lekko za swoją sylwetkę. - To nie jest twój dom..Nie powinno cię tu być.

To w jaki sposób mówił Harry zdradzało, że nie nawiązuje jedynie do aktualnej sytuacji, odnosił się do czegoś głębszego. Mężczyzna nie był mile widziany w starej dzielnicy Harrye'go, nie miał prawa przebywać w budynku, przed którym staliśmy jeszcze chwilę temu, a już z pewnością nie zasługiwał, by przebywać w obecności Harry'ego. 

- Twój rower stoi przy bramie - wymamrotał.

Nie.

- Mój rower był niebieski - odparł Harry. - Mama kupiła go na moje siódme urodziny. Uderzyłeś w niego, jak najebany cofałeś samochodem, a potem o wszystko obwiniłeś mnie. 

Moje serce posypało się na małe kawałeczki, kiedy przywoływał wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. Traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa towarzyszyły mu przez te wszystkie lata. 

Potrzebowałam tylko tego małego skrawka informacji, żeby cała układanka przybrała pełny obraz. Teraz to wszystko miało sens. Tata Harry'ego. To o niego chodziło. To on wrócił. O nim mówił Liam. Plotki szeptane tak cicho, jakby były jakimś strasznym mitem, który naznaczył jego rodzinę. Słowo rozeszło się wśród znajomych Harry'ego, którzy jeszcze mieszkali w tej okolicy, niczym wirus. 

- Darłeś się na mnie, kiedy płakałem - kontynuował surowo Harry. - Miałem siedem lat.

Desperacko chciałam tam wtedy być. Przytulić chłopca, który utracił coś cennego. To jego ojciec powinien był go pocieszyć, ale jego tam nie było.

- Mamy nie stać było na jeszcze jeden nowy rower. Nie powiedziałeś nawet, że jest ci przykro.

Harry nigdy nie powiedział mi jego imienia. On nie był tego wart. Lekko oszołomiona postawa Harry'ego momentalnie zniknęła, a jego spojrzenie stało się surowsze. Mężczyzna odwrócił się w ułamku sekundy i od razu wyczułam niepewność chłopaka, którego trzymałam za rękę. Alkohol zmieszał się ze złością, taka mikstura emocji nie wróżyła niczego dobrego w zaistniałej sytuacji.

- Byłeś zasmarkanym gówniarzem - odgryzł się zjadliwie. - Nigdy nie robiłeś tego, co ci się kazało.

Nie mogłam wymazać ze swojej głowy Harry'ego, jako małego, przerażonego chłopca. Przy takim tacie, nieposłuszeństwo byłoby naprawdę niemądre. 

- A ty byłeś żałosną imitacją ojca. Wiesz czego życzyłem sobie na ósme urodziny? - Zapytał retorycznie. - Kiedy zdmuchiwałem świeczki na torcie, prosiłem o to, żeby potrącił cię autobus.

-  Nadal jestem twoim ojcem.

Jego stan upojenia alkoholowego zdawał się wzmagać, a wcześniejsza, niemal przepełniona smutkiem ekspresja została zmiażdżona grubiańskimi słowami, na dalszy plan spychając sentymenty. Jego prawdziwa natura nie mogła już dłużej ukrywać się za wymówką pijackiej niepoczytalności, w którą miałam uwierzyć, podczas naszego pierwszego spotkania. Tam czaił się potwór.

- Co ty tu, do chuja, w ogóle robisz? - Zapytał Harry.

- Szukałem was.

- Wyprowadziliśmy się. Mamy swoje życia, których ty nie jesteś już częścią. Mama nie chce mieć z tobą nic wspólnego.

Ledwie zauważalny dreszcz przeszedł przez jego ciało na wspomnienie o byłej żonie, ale jeśli naprawdę dotknęły go słowa Harry'ego to skrzętnie to ukrył unikając odpowiedzi i zmieniając temat.

- Wygląda na to, że nieźle ci się powodzi. - Zmierzył Harry'ego obojętnym wzrokiem. - Jestem z ciebie dumny.

Sylwetka chłopaka momentalnie się spięła, gdy usłyszał ostatnie zdanie, a linia jego szczęki zadrżała. Widziałam z jaką nienawiścią mierzył się z myślą, że jego ojciec może odczuwać jakąkolwiek dumę z jego osiągnięć, które były tylko i wyłącznie jego własną zasługą.

- Nic mnie to nie obchodzi.

Jego Tata uśmiechnął się pod nosem, a mnie obrzydziło to, jak wyraźną przyjemność czerpał z prowokowania swojego syna. Właśnie wtedy jego uwaga przeniosła się na mnie ponownie rozbudzając strach i odrazę. 

- Ładną masz tę dziewczynę, synu. - Jego przekrzywiony uśmieszek pasował do protekcjonalnego tonu. - Jak masz na imię, kwiatuszku?

Nie miałam zamiaru nawiązać z nim kontaktu wzrokowego, spuściłam głowę szukając wsparcia w pełnym uczucia uścisku dłoni Harry'ego. Wiedziałam, że w ten sposób dawał mi do zrozumienia, że przy nim jestem bezpieczna, ale nadal byłam niespokojna. Mocniej ścisnęłam jego palce błagając niemo, żeby się poruszył.

- Harry chodź, idziemy - powiedziałam cichym, drżącym głosem, kiedy szare tęczówki uważnie przypatrywały się naszej interakcji.

- Nie jestem twoim synem, a nią się nie interesuj - odparł chłodno Harry.

Wolną dłonią pokierował mnie, bym całkiem schowała się za jego muskularną sylwetką, gdy nerwowym ruchem chwyciłam tył jego skórzanej kurtki. To wszystko było zbyt znajome odtwarzając się ponownie w mojej pamięci. Niepewnie wyjrzałam ponad jego ramieniem.

- Nie bój się. - Słowa jego ojca miały mnie uspokoić, ale podziałały dokładnie na odwrót.

Nie chciałam, żeby zbliżył się do żadnego z nas, ale Harry nadal nie miał zamiaru ustąpić.

- Nie zrobię jej krzywdy - dopowiedział w związku z naszym brakiem jakiejkolwiek reakcji, urażony brakiem zaufania.

- Tak samo, jak nie skrzywdziłeś mojej Mamy. 

- Sama się o to prosiła.

Jego riposta była natychmiastowa i grubiańska. Bałam się, że cienki lód, po którym stąpa zaraz może się załamać. Harry miał swoją cierpliwość, która właśnie się kończyła. Widziałam już zbyt wiele razy jak traci nad sobą panowanie.

- Pierdol się - syknął Harry.

Jego ciało wyrwało się do przodu razem z nienawistnymi słowami, ale wyczułam jak rozluźnił lekko swoje mięśnie pod wpływem mojego ostrożnego dotyku. Dłonią powoli gładziłam jego plecy szepcząc słowa przeznaczone wyłącznie dla niego. Czułam się jak matka pocieszająca swoje dziecko po nocnym koszmarze, uciszająca je i zapewniająca, że wszystko będzie dobrze. Ale tego nie mogłam zagwarantować. Zwłaszcza, kiedy koszmar Harry'ego stał tuż przed nami.

- Kto by pomyślał? - Bąknął mężczyzna, zaskoczony tym jak prostym gestem mogłam ułagodzić Harry'ego. - Wiele o tobie słyszałem, wyrobiłeś sobie niezłą reputację, synu. - Jego wzrok zniżył się nieco, gdy spojrzał na mnie. - Słyszałem też, że tylko ty jesteś go w stanie uspokoić.  

- Proszę - rzuciłam błagalnie. - Harry, chcę wracać do domu.

Moja dłoń mocno oplatała środkowy i wskazujący palec Harry'ego, lekko przyciągając jego rękę do mojego ciała. Chciałam po prostu wsiąść do samochodu i odjechać, zostawiając za sobą cały ten bałagan.

- Zabierz mnie do domu.

Moje prawie nieme błaganie zostało nieusłyszane.

- Kochasz ją?

Moja lewa ręka oplotła talię Harry'ego, kiedy przycisnęłam policzek do jego szerokich pleców. Oddałabym wszystko, żeby tylko być teraz w domu, leżeć na kanapie przed telewizorem i słyszeć ciche pochrapywanie Harry'ego, kiedy bawiłabym się jego włosami.  Kiedy otworzyłam oczy nadal byliśmy w jego starym garażu. Moje serce gwałtownie zadrżało.

Zostałam przesunięta zza jego pleców i postawiona obok Harry'ego. Nasze dłonie były tak mocno ze sobą splecione, jakbyśmy oboje potrzebowali potwierdzenia wzajemnej obecności, by wiedzieć, że nie musimy mierzyć się z tym wszystkim w pojedynkę. 

- Och, kochasz... - doszedł do wniosku ciekawski mężczyzna.

- Nie boję się ciebie - odparł pewnym głosem Harry. Już więcej nie musiał się go bać.

- Pytanie brzmi, czy ona boi się ciebie. 

W mojej odpowiedzi nie było ani krzty zawahania.

- Nie.

- Jesteś pewna? - Zapytał przechylając swoją głowę w bok.

Potrzeba tego mężczyzny, żeby mnie umniejszyć, zaczynała poważnie działać mi na nerwy. Harry był jedną z niewielu osób, której ufałam nad życie. Jego ojciec nigdy nie byłby w stanie pojąć całkowitego zaufania, którym darzyłam jego syna, bo takie poświęcenie zrozumieją tylko ci, którzy kogoś kochali i sami byli kochani. Jakakolwiek potencjalna miłość, którą czuł do swojej żony i dzieci rozsypała się w drobny pył w momencie, kiedy podniósł rękę na Kathy.

- Harry by mnie nie skrzywdził.

Takiej właśnie odpowiedzi się spodziewał. Jego fuknięcie całkiem wytrąciło mnie z równowagi. Czerpał przyjemność z kwestionowania naszego związku. To wyglądało tak, jakby człowiek stojący przed nami nie był w stanie pojąć, że ktokolwiek mógł obdarzyć jego syna miłością, wszystko zbył śmiechem. To było dalekie od tego czego sam doświadczył. Może na własne życzenie skazał się na myślenie, że Harry będzie prowadził takie samo życie jak on, pijackie, samotne i antypatyczne.

- Powiedział ci skąd to mam?

Obserwowałam jak mężczyzna odchyla swoją głowę w prawą stronę ukazując dużą bliznę po ranie ciętej, tuż pod uchem. Czas odznaczył się piętnem na jego pociemniałej od brudu skórze, ale wściekle różowa blizna była doskonale widoczna, nie wygoiła się zbyt łaskawie.

- Proszę cię - rzucił cichym i błagalnym tonem Harry. - Nie rób tego.

Zmieszałam się, gdy jego, wcześniej, pewny uścisk dłoni zelżał, a on sam puścił moje palce. Wydawał się przerażony, jego oczy błagały o przebaczenie, kiedy spojrzał na mnie z góry. Nie wiedziałam jakiego typu ułaskawienia miałam mu udzielić. Potrząsnął głową, po czym położył obie dłonie na moich ramionach.

- Twój chłopak przystawił mi do gardła nóż kuchenny - kontynuował jego ojciec. - Wspominał ci o tym? - Ten człowiek czerpał nieopisaną przyjemność z zaistniałej sytuacji.

Stałam jak otępiała. Nie byłam w stanie się ruszyć, gdy Harry trzymał moją twarz w swoich roztrzęsionych dłoniach.

- Chyba nie. - Uśmiechnął się. - Mały Haz, miał tylko czternaście lat, prawda? Próbował poderżnąć mi gardło, kiedy spałem na kanapie. 

Harry był zimny, jakby odpłynęło z niego całe życie. Radość, która błyszczała kiedyś w jego zielonych oczach całkowicie została zatracona na rzecz nienawiści do samego siebie i do swojego ojca. Były puste, jego całego wypełniła pustka. Zniknął przy moim pojedynczym mrugnięciu. Fizyczne uczucie dłoni Harry'ego dotykających moich policzków było wystarczającym gestem, bym zdała sobie sprawę, że młody chłopiec stojący na przeciwko mnie był jedynie wytworem mojej wyobraźni. Krew kapała z jego dygoczących rąk spuszczonych wzdłuż ciała. Łzy ciężkimi strugami spływały po jego policzkach.

- Zasłużył? - Zapytałam.

- Moja Mama...On ją uderzył...

Potrząsnęłam głową.

- Zasłużył na to, Harry?

- Tak.

Takiej odpowiedzi potrzebowałam. Zdjęłam jego dłonie z mojej twarzy i trzymając w swoich opuściłam między nas. Wyobrażenie sobie rzeczy, które doprowadziły czternastolatka do chęci zabójstwa było czymś niepojętym. Nie chciałam wiedzieć więcej.

- Zabiłbym go tysiąc razy, jeśli to byłoby równoznaczne z tym, że nigdy więcej nie skrzywdziłby mojej Mamy.

Biedny chłopiec. Poszłabym za nim na koniec świata. Harry wiedział, że zrobiłabym dla niego wszystko.

- Kocham cię.

Mały, niepewny uśmiech wkradł się na jego usta. Wiedział.

- Masz lewą połowę mojego serca. Opiekuj się nią. 

- Zawsze.

Jego palce wyślizgnęły się z moich, a lekki uśmiech zniknął z jego ust. Harry wchodził w ciemność, od której z całych sił starał się uciec. Pochłaniała go bez reszty, droczyła się z nim, testowała granice, językami ognia podpalając mury panowania nad samym sobą. Widział tylko swój cel. 

Widziałam jego wcześniejsze walki, ale ta nie była nawet trochę podobna do tych poprzednich. Furia jego uderzeń sprawiła, że skuliłam się odsuwając jak najdalej mogłam. Obserwowałam z trwogą jak bije swojego ojca, popycha go na półki, rozbijając jego krwawiący już nos raz za razem. Koszulka starszego mężczyzny była rozdarta na ramieniu i doszczętnie rozerwana, gdy Harry chwycił za tył jego bluzki, by unieść go w górę i wymierzyć silnego kopniaka w brzuch.

Utrudził się by wycharczeć swoje pytanie, ale bez tchu wypowiedziane słowa zbiły Harry'ego z tropu.

- Jak się ma twoja Mama? - Zakasłał boleśnie.

Harry zastygł w miejscu nie odzywając się ani słowem. Zaciskał swoje pięści, a jego klatka unosiła się ciężko i tak samo opadała. Ten człowiek doskonale wiedział, jak zrobić ze swojego syna tykającą bombę. To było więcej niż niebezpieczne.

- U Jess wszystko...

- Nawet nie wypowiadaj jej imienia. 

Jego ojciec podniósł zaciekawiony wzrok spoglądając to na Harry'ego, to na mnie. Był kompletnie poturbowany, szkarłatne strużki rozsmarowane na jego policzku, ciemniejący siniak pod okiem.

- Nadal nie masz zamiaru powiedzieć mi jak ma na imię? 

Moja dłoń zduszała płaczliwe jęki, gdy obserwowałam jak mężczyzna popycha Harry'ego na kolana. Wykorzystał moment, gdy chłopak odwrócił się, by zobaczyć, czy nadal z nim jestem. Jego ojciec przydusił go przedramieniem zarzucając swoją rękę od tyłu. Do naszych oczu napływały łzy, ale oboje mieliśmy inne powody. Ja się bałam, a jemu brakowało powietrza. Zdesperowane palce wbijające się we wrogie ramie walczyły o przywrócenie dostępu do cennego tlenu. 

- Patrz! Popatrz na nią! - Warknął jego ojciec. - Nie zasługujesz na nią. Nie jesteś wart miłości, którą może ci dać. 

Czułam, że mój żołądek zaraz wyląduje na podłodze tego brudnego garażu z obrzydzenia i bólu.

- Nienawidzę cię - syknęłam. Jak śmiesz mówić mu coś takiego? Jesteś odrażającym, szkodliwym człowiekiem. Twoje dzieci...One cię potrzebowały, a ty odsunąłeś je od siebie tylko po to, żeby bez skrupułów zaglądać do kieliszka. To Harry opiekował się swoją Mamą i Siostrą, kiedy ty nie byłeś w stanie. Jesteś nikim. Twoje słowa nie znaczą nic!

Jego uścisk zelżał trochę umożliwiając Harry'emu zaczerpnięcie małego oddechu.

- Nie takim tonem, panienko - zagroził agresywnie.

- Co jest z tobą nie tak? - Zapytałam rozzłoszczona. - Za kogo się uważasz, żeby mówić na co zasługuje Harry, ty pieprzony tchórzu?!

Harry zakrztusił się powietrzem, kiedy w końcu mógł należycie wypełnić nim swoje płuca. Jego dłonie powędrowały do zaczerwienionej skóry na szyi, ale jego ulga szybko zniknęła, gdy krzywiący się mężczyzna podszedł w moją stronę. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że to zwykły śmiertelnik. Wyobrażałam sobie go wcześniej jako brutalną, okrutną kreaturę pozbawioną człowieczeństwa. Nie o to tu chodziło, był kompletnie zwyczajny, jak przechodzień na ulicy, za którym nawet byś się nie obejrzał i właśnie to było w tym wszystkim najbardziej przerażające. Koszmar Harry'ego powoli stawał się moim własnym.

Zwróciłam uwagę na jego wytrzymałość i zawziętość.

- Nadal nie wiem jak masz na imię, ale nie musisz mi mówić. Harry pewnie będzie za niedługo je krzyczał - powiedział zadowolony z siebie.

Wykorzystał możliwość blokując mi wszelkie dostępne drogi ucieczki, gdy przyległam plecami do ściany. Może nie byłam w stanie go obezwładnić, ale mężczyzna stanowczo nie doceniał umiejętności, które przekazał mi jego syn. Liczba godzin, którą Harry poświęcił na wpojenie mi zasad samoobrony, była niezliczona, ale wtedy nie myślałam o tym inaczej, jak tylko o żartobliwej walce pomiędzy mną, a nim. Właśnie wtedy przyszedł czas na przypomnienie sobie cennych wskazówek.

Odskoczyłam szybko unikając pięści, która wędrowała wprost do mojej twarzy. Minęłam jego sylwetkę, która była jedyną barierą oddzielającą mnie od Harry'ego. Podbiegłam do niego, do chłopaka, który posiadł moje serce. A on już na mnie czekał. 

- Trzymaj się za mną.

Harry był gotowy, stał twardo na nogach, miarowo odbudowując w sobie wściekłość wojownika, którą widziałam wcześniej. Nie mogłabym go powstrzymać nawet, jeśli bardzo bym chciała. Wypity alkohol sprawił, że ruchy jego ojca były powolne, a refleks nie pozwał na uniknięcie ciosu. W pewnym momencie zacisnęłam mocno powieki nie będąc już w stanie dłużej przyglądać się rzezi odgrywającej się na moich oczach.

Jeszcze nigdy nie słyszałam dźwięku łamanych żeber, ale przy następnym kopnięciu Harry'ego mogłam policzyć ilość potwornych złamań na jego kościach. Kiedy otworzyłam oczy zaczęłam chłonąć to w co wpatrywałam się ślepo. Sponiewierany mężczyzna leżał na betonowej posadzce z trudem próbując zachować przytomność. Harry pochylił się nad nim.

- Płot przed domem tez rozwaliłeś, wtedy, kiedy zepsułeś mój rower. Mama poszła ze mną do szkoły w poniedziałek i musiała tłumaczyć się recepcjonistce dlaczego nie mam zapakowanego śniadania i czemu nie stać nas na wykupienie obiadów w szkole. Oszczędzała, żeby kupić mi ten rower, brała nadgodziny i chowała pieniądze, żebyś ich nie przepił. Ale to wszystko poszło na nic, bo musiała je wydać na naprawienie płotu. To przez ciebie ja i Jess chodziliśmy głodni.

Z ciężkim sercem słuchałam tego, co Harry mówił swojemu ojcu. A robił to z tak wielkim opanowaniem, że nie mogłam uwierzyć w to, że to ten sam chłopak, który chwilę wcześniej był zatracony w swojej ciemności tak bardzo, że świat dla niego nie istniał. Odwaga pozwoliła mi na chwycenie go za rękę i przyciągnięcie do siebie. Kiedy zdał sobie sprawę z mojego dotyku, jego oczy spoczęły na mnie.

Ryk syren policyjnych stawał się coraz głośniejszy sygnalizując zbliżanie się radiowozów. Ktoś musiał po nich zadzwonić, słysząc alarmujące dźwięki dobiegające z wnętrza garażu, jednak sam zdecydował się nie interweniować. Harry ledwo zdawał sobie sprawę z zaistniałej sytuacji i jej potencjalnych konsekwencji, jeśli postanowiłby tam zostać. Oplotłam dłońmi jego twarz.

- Daj mi się uratować, chociaż raz. 

- Chodź ze mną - pociągnął za moje ramię.

Odparłam jego próbę.

- Musisz uciekać.

Jego usta pokryte świeżymi łzami przywarły do moich, gdy zdał sobie sprawę o co go proszę. Na jego ciele zaczęły formować się siniaki. Lekko fioletowa plama na kości jego policzka, ciemno-niebieski odcisk na skórze jego szyi. Miał małe rozcięcie tuż nad lewym łukiem brwiowym i jedno ukryte pod linią włosów. Nasze pocałunki odzwierciedlały słowa, których my nie mogliśmy znaleźć.

- Uciekaj.

Byłam dobrowolnie oszołomiona smakiem Harry'ego trwającym na moich wargach, wciąż czułam go przy sobie, mimo, że już go tam nie było. 

- Skrzywdzi cię... - usłyszałam głos przypominający bardziej charkotanie.

Ojciec Harry'ego z trudem operował swoją szyją, żeby podnieść na mnie wzrok. Robiło mi się niedobrze na jego widok. Nigdy niczego sobie nie złamałam, nawet mimo mojej niezdarności, ale mój brak doświadczenia w tej kwestii, nie był przeszkodą w dostrzeżeniu jego zwichniętej ręki. 

- Harry nawet w najmniejszym stopniu nie jest taki jak ty i nigdy nie będzie. Jesteś potworem.

- Ja przynajmniej zdaje sobie z tego sprawę. Wiem, że jestem potworem. Nie uważam się za kogoś innego. 

________________________________________________________

JAK WAM SIĘ PODOBAŁO?!??! Bo ja tu w ogóle nbevfgyudishuiVGHHYUDIFBGTDJIFBGDEHRGVBHUVG O CO CHODZI?!? COa>??!? JAK DO TEGO DOSŻŁO?!!?!? COOOO||?:!!@??!!?!@?MASAKRA JAKAŚ TAKIE EMOCJE, NIE WIEM NAWET CO MAM POWIEDZIEĆ, BO JESTEM KOMPLETNIE ZDEWASTOWANA TYM ROZDZIAŁEM, NJIE WIEM CO MAM MYŚLEĆ, JEZU. 

I NIE WIEM CO TO WSZYSTCKO ZNACZY, JEZU. BIEDNY HARRY, BIEDNA BO, JKEZUY POMOCY. CO TERAS ;_______________;

Kochani jeszcze jedna sprawa jest. Moje przyjaciółki prowadzą wspaniałego bloga z wspaniałym opowiadaniem i w tym miesiącu zostały nominowanego do bloga miesiąca (to samo o co prosiłam Was wcześniej ;) ) i bardzo prosiłabym Was o głosy :) odwalają kawał świetnej roboty i naprawdę super piszą, ich opowiadanie znajdziecie TU! a TU JEST LINK DO SONDY PLZ PLZ PLZ <3 GŁOSUJCIE NA OPOWIADANIE PT. "PAIN IS WITH ME ALL THE TIME" I GORĄCO ZACHĘCAM DO JEGO CZYTANIA BO JEST BOSKIE I MA JUŻ DWA SEZONY! :) 

Dziękuję za komentarze i za cierpliwość i w ogóle za wszystko!