Rozdział 51.

- Gotowy do odklepania! - krzyknęłam.
Harry leżał na brzuchu, siedziałam w dolnej części jego pleców, tuż nad jego tyłkiem z kolanami po obu stronach jego talii.
Czułam, że odwaliłam kawał dobrej roboty, przyciskając jego wykręconą w łokciu, prawą rękę do pleców. Moje niegdysiejsze, obsesyjne oglądanie programów policyjnych poskutkowało wiedzą jak kogoś pojmać. Mimo, że robiliśmy to całkowicie dla zabawy, zaczęłam zastanawiać się, czy kiedykolwiek wcześniej znalazł się już w takiej pozycji. Przygwożdżony do ziemi, przez stróża prawa, z rękami założonymi za plecami, na których pobrzękiwały kajdanki, czekając na przetransportowanie do radiowozu policyjnego.
To było całkiem ekscytujące, chociaż raz mieć nad nim kontrolę, chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że daje mi fory. Różnica między siłą, którą dysponowaliśmy zarysowała się widocznie, gdy zabrzęczał jego telefon. Uwolnił swój nadgarstek z zadziwiającą łatwością i wcale mi się to nie podobało, ale i tak nie miałam zamiaru zmienić swojej wygodnej pozycji siedzącej.
- Spokojnie... - wzdrygnął się Harry, kiedy zaczęłam przeszukiwać tylne kieszenie jego jeansów.
Skłamałabym gdybym powiedziała, że nie wykorzystałam okazji pomacania jego tyłka, kiedy to robiłam. Szybko spojrzałam na ekran i jak się spodziewałam, był to jeden ze znajomych Harry'ego. Przesunęłam palcem po wyświetlaczu i przyłożyłam telefon do ucha.
- Cześć Hayley.
- Bo. - Harry zaczął się pode mną wiercić.
Pochyliłam się lekko do przodu, ponownie chwytając jego rękę.
- Ach, Bo. Właśnie z tobą chciałam rozmawiać. Dzwoniłam na twój telefon, ale jest wyłączony.
Brzmiała jakby była czymś zajęta, w tle słyszałam jakieś trzaski, ale po chwili ucichły, gdy jak się domyślam, zamknęła drzwi.
- Och, no. Muszę go naładować.
Ostatnie słowa powiedziałam piskliwym głosem, chichocząc cicho, gdy Harry z wielką siłą wypchnął swoje biodra, unosząc je nad ziemią, by uwolnić się od niedogodnego ciężaru. Hayley chyba nie zauważyła, bo kontynuowała swoją wypowiedź.
- Zastanawiałam się, czy masz już jakiś strój na piątkowy wieczór. Wybieram się jutro na zakupy i pomyślałam, czy może chciałabyś iść ze mną?
- Byłoby świetnie.
- Bo. - przerwał mi Harry.
Umiejętnie umieściłam telefon między ramieniem a uchem, wykorzystując wolną rękę do pewniejszego unieruchomienia chłopaka.
- Wszystko w porządku? Gdzie jest Harry? - dziewczyna zapytała wyraźnie zaciekawiona.
- Jest niedysponowany w tym momencie. - zaśmiałam się do aparatu, nadal przyciskając jego nadgarstki do pleców.
- Ha, ha. Bardzo śmieszne. - rzucił Harry gderliwym tonem.
- Dobra. To widzimy się przed kawiarnią, na przeciwko kina o pierwszej.
- Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli zabiorę kilka moich znajomych?
- Jasne, że nie. Do zobaczenia na miejscu. - odpowiedziała pogodnym głosem.
- Do jutra.
Rozłączyłam się i pochyliłam nad chłopakiem, cmokając kilkakrotnie jego prawy policzek. Zdziwiłam się kiedy usłyszałam głośne warknięcie wydobywające się z samego dołu jego gardła, zaczynał się wkurzać.
- Nie, nie. - powiedziałam spokojnie - Nawet nie próbuj na mnie tych wilczych zagrywek.
- Ugryzę cię. - rzucił.
Już miałam odpowiedzieć jakąś błyskotliwą ripostą, ale nie zdążyłam. Zamknęłam oczy i w ułamku sekundy znalazł się nade mną, przyciskając moje ciało do dywanu. To dość niesamowite, jeśli nawet nie trochę przerażające, z jaką łatwością obrócił całą sytuację.
- Ałć! - jęknęłam.
Telefon, który trzymałam w dłoni upadł na puszysty dywan. Uniosłam ramiona, gdy Harry odsunął nieco głowę od mojej szyi. Próbowałam uchronić się przed kolejnym spotkaniem jego zębów z moją skórą.
- Ostrzegałem cię. Poza tym, ta pozycja i tak mi się bardziej podoba. - powiedział wyraźnie z siebie zadowolony.
- Dałeś mi wygrać?
Nie mogłam wyzbyć się głosu przepełnionego zawodem. Nie było wątpliwości, że nie wykorzystywał całej swojej siły, ale byłam zdziwiona ogromną cierpliwością, którą się wykazał. Uważam, że to było całkiem urocze.
- Intelektualnie, rozkładasz mnie na łopatki, ale jeśli chodzi o siłę fizyczną...
Chwyciłam dłonią jego policzek, kiedy tak się nade mną pochylał. Błysk w jego oczach, nabrał cieplejszej barwy w odpowiedzi na mój dotyk. Stanowczo się nie doceniał.
- Ja uważam, że jesteś  inteligenty.
Uśmiechnął się szeroko, zanim pochylił głowę i cmoknął czubek mojego nosa.
- Zawsze dałbym ci wygrać...
Lekko naparłam dłońmi na jego tors, aby od razu przetestować jego twierdzenie. I faktycznie, dźwignął się na rękach i po chwili opadł obok mnie.
Telewizor cicho brzęczał w tle, Harry podniósł się i usiadł na ziemi, opierając się plecami o kanapę. Uroczym uśmiechem zachęcił mnie, żebym zajęła miejsce między jego nogami. Trwaliśmy w takiej pozycji przez krótki czas. Jego głowa spoczywała na moim ramieniu, kiedy rozplątywałam kabel od ładowarki, żeby móc wreszcie uruchomić swój telefon. Niecałe dwie minuty później otrzymałam SMS'y potwierdzające obecność moich koleżanek na jutrzejszych zakupach.
- Wychodzisz z Hayley?
- No, jutro.
- Chcesz żebym cię podwiózł? - zapytał nieobecnie, jego pełna uwaga skupiona była na odbiorniku telewizyjnym.
Przez ostatnie dwie i pół godziny oglądaliśmy 'Supernatural', serial, który mu kiedyś pokazałam. Bawiło mnie to jak szybko się wciągnął. Uciszał mnie nawet w trakcie oglądania, żeby dokładnie słyszeć wszystkie dialogi.
- Lucy, Charlotte i Zoe też idą. - poinformowałam go cichym głosem.
- Ugh, dobra. Je też mogę podwieźć.
Przycisnęłam usta do jego policzka, doskonale zdając sobie sprawę, że jeszcze nie całkiem doszedł do siebie po ich ostatnim spotkaniu, kiedy to przeprowadziły szczegółowe przesłuchanie i starały się zmusić go do udowodnienia swojego zawodu.

***

- Możemy wychodzić? - Harry krzyknął, żebym usłyszała go w swoim pokoju.

- Poczekaj! Czekaj chwilę! 

Zawsze zostawiałam wszystko na ostatnią chwilę, dlatego teraz w pośpiechu biegałam po pokoju i zbierałam rzeczy, które mogą przydać mi się na zakupach. Chwilę później kontem oka zauważyłam Harry'ego stojącego w drzwiach. Nadal skakałam z jednego końca pokoju na drugi, a chłopak cały czas podążał za mną wzrokiem. Jego głowa co chwilę przekręcała się to w jedną, to w drugą stronę, jakby oglądał jakiś mecz tenisa na korcie. 

- Mówiłaś, że jesteś gotowa.- skomentował.

- Tak, no cóż... myślałam o czymś innym. 

Cały czas czekał na mnie, kiedy jeszcze szybko wskoczyłam do łazienki. Przeszedł przez mój pokój i usiadł na skraju łóżka. W odbiciu lustrzanym widziałam jak wertuje kartki w moim notesie, który przypadkowo zostawiłam otwarty. 

- Co to jest? - podniósł wzrok. Jego dłonie sprawiały, że zeszyt wydawał się o wiele mniejszy, niż był w rzeczywistości.

- Nic.

Chwyciłam srebrną zawieszkę, wiszącą na mojej szyi i wrzuciłam ją za dekolt bluzki. Podeszłam do niego i wyciągnęłam rękę po notes. Zignorował mój gest i nadal czytał urywkami zdania zapisane na kartkach. 

- Pisałaś? 

- Tak, ale to nic specjalnego. - wyjaśniłam i ponowiłam swój ruch.

Wstał szybko i podniósł zeszyt na wysokość, do której nie dosięgały moje ręce.

- Harry. - zawołałam marudnie.

Zdawał się nie zauważyć mojego napiętego tonu i ruszył na drugi koniec pokoju ciągle skanując strony. Przeklinałam go w duchu, za to, ze jest taki wysoki.

- "Oczy rozświetlone ogniem..." - zmarszczył czoło w ciszy czytając resztę zdania, zanim na jego twarzy pojawił się znaczący uśmiech - To o mnie? - zapytał podekscytowany.

- Nie. - odpowiedziałam szybko, podskakując w górę, żeby chwycić zeszyt.

Z łatwością udaremnił moją próbę, podnosząc go jeszcze trochę wyżej. Miałam przeczucie, że mu się to podoba.

- Brzmi, jakby było o mnie. 

- To nie jest o tobie. To po prostu opowiadanie. - zaprzeczyłam pospiesznie.

Popchnęłam lekko jego tors i dzięki zaskoczeniu, oboje wylądowaliśmy z powrotem na łóżku. Już nie miałam problemu z jego górującym wzrostem. Wspięłam się wyżej i chwyciłam notes, wyrywając z jego dłoni. Chwiejąc się zeszłam z jego ciała i wrzuciłam zeszyt do torebki.

- Po co to? - zapytał niewinnym głosem, podpierając się na łokciach.

- Spóźnimy się. - rzuciłam jak gdyby nigdy nic, spoglądając na swój zegarek i ruszając w stronę drzwi. 

Byłam już w połowie schodów, kiedy Harry dołączył do mnie. Włożył kurtkę, której zapomniałam zabrać z pokoju, do mojej torebki.

- Dzięki. - uśmiechnęłam się.

- Nie masz zamiaru mi powiedzieć, Bo? - brzmiał na rozbawionego.

Zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę. Stał z rękami głęboko zatopionymi w kieszeniach, jego włosy były lekko podniesione i odgarnięte do góry, czarna koszulka ciasno opinała jego tors. 

- Nie musisz mi mówić. Ja... No cóż...Po prostu mnie to zaciekawiło. - wyjaśnił nieśmiało.

Sięgnął ręką za moją sylwetkę i otworzył drzwi. Świeciło słońce. Promienie przedzierające się przez silnie liściaste konary drzew ogrzewały moją skórę. Wziął ode mnie klucze i zamknął drzwi, podczas gdy ja wolnym krokiem szłam po ścieżce w stronę zaparkowanego samochodu.

- Mówiłam ci, że chciałabym zrobić kurs pisarski na Uniwersytecie. 

- Mhm. - przytaknął i chwycił mnie za rękę.

Kilka razy zaczynaliśmy już o tym rozmawiać i Harry udzielał się w dyskusji, ale nigdy nie był jakoś specjalnie w nią zaangażowany. Wydaje mi się, że część jego mózgu blokowała ten temat. Pomysł z Uniwersytetem i konieczność przeprowadzenia się do innego miasta, były rzeczami, których jakby nie dało się rozdzielić. Oboje nie czuliśmy się zbyt komfortowo poruszając tę kwestię.

- No i... pomyślałam, że może chcieliby przeczytać coś, co napisałam... gdybym miała rozmowę rekrutacyjną.

Dotarliśmy do samochodu, zatrzymując się przy drzwiach pasażera. Jego pogodny humor gdzieś zniknął i teraz wydawał się nieco zdystansowany. 

- Nie. To dobry pomysł. - stwierdził cicho.

Jego uśmiech był słaby, ale mimo to doceniłam jego gest.

- Gdybym znalazła sobie tam jakieś stałe miejsce zamieszkania, mogłabym przyjeżdżać tu na weekendy, albo ty byś mógł mnie odwiedzać. - zasugerowałam i czekałam na jego odpowiedź.

- No. - lekko skinął głową i ścisnął moją dłoń.

- Dalibyśmy radę...

- Bo. - przerwał mi Harry.

Zamilkłam i podniosłam na niego wzrok. Widziałam jak z trudem przełyka ślinę, a jego kciuk delikatnie pocierał wierzch mojej ręki.

- Możemy pogadać o czymś innym? 

- Jasne. - drzwi od strony pasażera zostały przede mną otwarte i wspięłam się do środka - Sorry, że cię zanudzam. - rzuciłam żartobliwie.

Pochylił się w moją stronę , nasze twarze dzieliła bardzo mała odległość. Błysk porażki zamigotał w jego oczach.

- Nie o to chodzi. - usta Harry'ego znalazły się przy moim policzku gdy mówił, by po chwili złożyć na nim delikatny pocałunek.

***

- Drogi Jezu.

Oczy Harry'ego rozszerzyły się do niewyobrażalnych rozmiarów, kiedy dostrzegł idące w naszą stronę, moje trzy przyjaciółki. Chichrały się rozbawione, zanim wszystkie naraz przyciągnęły mnie w uścisku. Właściwie, to przez chwilę ignorowałyśmy Harry'ego, pochłonięte sobą, do momentu, aż znacząco odchrząknął, na co wszystkie cztery pary oczu skupiły się na nim. Chłopak był lekko osłupiały nagłym zainteresowaniem jego osobą. Nerwowo zwilżył językiem usta i przeczesał palcami swoje podniesione włosy. 

- Cześć, Harry. - uśmiechnęła się Lucy, wypuszczając mnie ze swych ciasnych objęć.

- Hej, dziewczyny. Potrzebujecie podwózki? - zapytał otwierając tylne drzwi Range Rover'a. 

- Byłoby super. 

Stał jak wbity w ziemię, kiedy Zoe oplotła go ramionami i przyciągnęła do siebie, zanim wspięła się do auta.

***

Z piskiem opon zatrzymaliśmy się przy krawężniku. Harry pospiesznie uciekł z klaustrofobicznej przestrzeni auta.

- Nigdy więcej. - chłopak odepchnął się lekko od maski samochodu i doskonale widziałam, że na jego twarzy malował się strach.

- Nie było tak źle. - przewróciłam oczami i dołączyłam do niego, kiedy stanął na chodniku.

Dziewczyny wygramoliły się z auta i przeszły na drugą stronę ulicy, nieprzerwanie tocząc zaciętą dyskusję. Nie były świadome stanu szoku w jakim znajdował się Harry.

- Jestem prawie pewien, że stosuje się to jako formę torturowania ludzi w niektórych krajach. - odetchnął ciężko nawiązując do właśnie odbytej podróży do centrum miasta.

Oparł się ręką o samochód, starając się pozbierać do kupy po tym, jak to określił "traumatycznym doświadczeniu". Drugą dłonią zaczął pocierać swoje czoło, które zroszone było drobniutkimi kropelkami potu. 

- Nie bądź niemądry. 

- Nie. Na serio, Bo. Nigdy więcej nie chcę słyszeć o tyłku Jeremy'ego Renner'a, albo o artystycznych formach depilacji woskowej stref intymnych. 

Nie mogłam się powstrzymać i po prostu wybuchnęłam śmiechem. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak wytrąconego z równowagi. Podczas tej krótkiej przejażdżki dowiedział się zapewne więcej o zwyczajach kobiet, niż przez całe swoje dotychczasowe życie. A moje przyjaciółki jakoś niespecjalnie hamowały się w obecności Harry'ego. 

- Nie masz się o co martwić. I tak nie spodziewałyśmy się, że będziesz chciał się przyłączyć. - rozbawiona trąciłam go w bok.

- I dzięki ci, Jezu za to! - odetchnął z ulgą.

- Chodź tutaj. - rzuciłam, zachęcając go, żeby się zbliżył i przycisnęłam swoje usta do jego.

Ledwo się pocałowaliśmy, a dziewczyny stojące już po drugiej stronie ulicy zaczęły pokrzykiwać.

- Chodź, Bo! Potem możesz się wessać w jego twarz! Mamy zakupy do zrobienia!

Poczułam gorąco na policzkach i wtuliłam głowę w ramię Harry'ego. Jego klatka zawibrowała, gdy się zaśmiał.

- Idź, baw się dobrze. 

- Dziękuję. - cmoknęłam go w policzek.

Odwróciliśmy się, kiedy usłyszeliśmy głos Charlotte.

- Dzięki za podwiezienie, Harry!

Nie odpowiedział, jedynie uniósł rękę dając jej znać, że usłyszał.

***

Spotkałyśmy Hayley, przedstawiłam sobie wszystkie dziewczyny i spokojnie mogłyśmy wpaść w szał zakupów. Stałam przy wieszaku w jakimś sklepie, kiedy poczułam za sobą czyjąś obecność.

- Bo. 

- Mm? - mruknęłam nieobecnie, przeglądając ubrania na wystawie. 

- Lubisz Tom'a? - zapytała wyraźnie zaciekawiona Hayley.

Przeniosłam się myślami w czasie, do momentu, kiedy Harry zadał mi podobne pytanie. Tutaj jednak nie obawiałam się jej reakcji na moja odpowiedź (byłam pewna, że nie zareaguje jak Harry). Ale mimo to, wciąż czułam się trochę dziwnie.

- Zawsze był dla mnie miły. - powiedziałam przesuwając wieszaki to z jednej, to z drugiej strony - Czemu?

- Tak pytam, bez konkretnego powodu. - uśmiechnęła się nieśmiało i pokręciła głową.

Jej długie, czarne włosy spoczywały na jednym ramieniu, kiedy nerwowo bawiła się ich końcówkami. Byłam zazdrosna o jej przepiękny wygląd, od momentu, kiedy pierwszy raz się spotkałyśmy. Miała piękną ciemną cerę, wolną od wszelkich niedoskonałości. 

- Powiedz mi. - lekko trąciłam ją łokciem.

Brązowe oczy nieśmiało przeniosły się z mojej twarzy na koszulkę, którą trzymała w rękach. Ruszyłam za nią, kiedy podeszła do dużego lustra, przykładając materiał do ciała, by sprawdzić jak na niej leży.

- Jakby to powiedzieć... Trochę go lubię.

- Naprawdę? - wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

- No.

- Wydaje mi się, że byłby dla ciebie odpowiedni. - zachęciłam - Mówiłaś komuś jeszcze?

- Nie. - przygryzła dolną wargę, gwałtownie odwracając się w moją stronę - I proszę cię, nie mów Harry'emu. Zacznie sobie robić ze mnie jaja.

Jej niepewność dała swój upust, kiedy położyłam dłoń na jej ramieniu, zapewniając, że ten sekret pozostanie między nami.

- Nie zacznie. Właściwie to nawet może chciałby was wyswatać. - zażartowałam.

Odnalazłyśmy się z pozostałymi dziewczynami i obładowane ciuchami ruszyłyśmy do przymierzalni. Śmiałam się, kiedy ubrania wędrowały nad ściankami poszczególnych kabin, stojących w sąsiedztwie. Jeśli jakiś top nie pasował jednej, ta podawała go kolejnej, mówiąc, że jej na pewno będzie w nim bosko i tak oto wyglądał nasz łańcuch komunikacji. 

Gdy wyszłyśmy pokazać sobie swoje stroje, zauważyłam, że ubrania, które początkowo wybrała Zoe, ma teraz na sobie Lucy.

- To wygląda ładnie. - Zoe skinęła ręką w stronę Charlotte.

- Dzięki! 

- Ej, Bo. - odwróciłam się, słysząc swoje imię - Przymierz to.

Zostały mi wręczone jeansowe szorty. Były w o wiele mniejszym rozmiarze, niż kupowałam zazwyczaj, ale ku jej uciesze postanowiłam zabrać je do przymierzalni, razem z sukienką, którą wybrałam wcześniej. Cały czas gadałyśmy, nie przeszkadzały nam nawet oddzielające nas ścianki działowe małych kabin.

- Bo, masz już bikini? - zapytała Hayley.

- Przepraszam? - momentalnie przekręciłam głowę w stronę, z której dochodził jej głos, mimo że nie miałam możliwości jej zobaczyć.

- Twoje bikini, na imprezę. - kiedy nadal milczałam, dość skonsternowała, dziewczyna zaczęła kontynuować swoją wypowiedź - To impreza basenowo- ogrodowo-domowa. - dorzuciła podekscytowana -Harry ci nie powiedział?

- Nie. - zaczęłam zmagać się z wciśnięciem na siebie sukienki. W całej szamotaninie przywaliłam głową w jeden z wieszaków. 

- Cóż, pewnie mu wyleciało z głowy.

Byłam sceptyczna co do tego, że Harry zapomniał powiedzieć mi o tym, że na imprezie będzie obowiązywał konkretny strój. Nie miał zamiaru mnie o tym informować.

- No to masz?

- Nie mam nic, w czym chciałabym żeby widział mnie Harry. - zażartowałam, poddając się dalszemu zakładaniu głupkowatej sukienki, której suwak odmówił dosunięcia się do końca.

- No to może dzisiaj coś znajdziemy.

Sugestia Hayley została przerwana piskiem dochodzącym z kabiny po prawej stronie. Po chwili usłyszałam śmiech, co jeszcze bardziej przykuło moją uwagę. Wysunęłam głowę zza kotary i zauważyłam, że Hayley stoi już w takiej samej pozycji. Sekundę później już wiedziałyśmy, co jest przyczyną tego hałasu. Lucy przytrzymywała Charlotte przy podłodze, starając się dopiąć jej obcisłe jeansy, kiedy ta zawzięcie wciągała brzuch.

- No dalej! - Charlotte zachęcała dyszącą ze zmęczenia Lucy - Już prawie nam się udało!

- Bo, nie śmiej się, po prostu mi pomóż.

Moja sukienka była nadal rozsunięta na plecach, kiedy uklęknęłam przy tym całym chichoczącym bałaganie na podłodze. Zoe i Hayley przyglądały się całej sytuacji z wyraźnym rozbawieniem, nadal wyściubiając tylko głowy ze swoich przymierzalni. Zamieszanie przyciągnęło uwagę ludzi w sklepie, jakaś kobieta po cichu śmiała się z naszych grupowych poczynań.

- Udało się! - krzyknęła Charlotte, wyciągając rękę, żebym pomogła jej wstać z ziemi.

Czułam się jakby cała damska część sklepu zaraz miała zacząć bić nam brawo, gdy Charlotte udała się do wielkiego lustra zawieszonego na ścianie. Rozbawiona potrząsnęłam głową i z powrotem weszłam do swojej przymierzalni renegocjując ściągnięcie tej cholernej sukienki. Zsunęłam ją zaledwie do bioder, kiedy usłyszałam stłumiony chichot na zewnątrz. 

- Bo, przymierz to. 

Odebrałam wieszak od jakiejś tajemniczej dłoni, która wsunęła się za kotarę.

- Co to jest? - zapytałam patrząc na prawie całkiem przezroczysty materiał.

- Coś dla ciebie i dla Harry'ego, żeby mógł podziwiać. - zaśmiał się jakiś inny głos.

Przekręciłam strój w przód i w tył kilkakrotnie, zanim dotarło do mnie co to jest. Same sznurki i jakieś falbanki. Dziękowałam w duchu, że dzieli nas gruba zasłona, przynajmniej nie widziały mojego zażenowania i różu, który wkradł się na policzki. 

- Ugh, nienawidzę was, dziewczyny.

Mój głos zaraz został zagłuszony głośnym, piskliwym śmiechem.