Rozdział 59.

Czy kiedykolwiek czułaś się obserwowana? Obserwowana, odczuwając raczej znajome bezpieczeństwo, niźli złowieszczy zew prześladowania? Czy kiedykolwiek czułaś się pilnowana?

________________________________________________________

(Harry)

Zatrzymałem się na miejscu parkingowym, zaciągając ręczny i wyłączając silnik. Kiedy tylko uporałem się z odpięciem pasa bezpieczeństwa, moje dłonie znowu zaczęły szwankować. Przynajmniej, gdy prowadziłem miały jakieś zajęcie, mocno zaciskając się na kierownicy. Wydawało się, jakby same dla siebie znajdowały coś do roboty, kiedy ja nie miałem już nic, ani nikogo do trzymania. Drżały, obrywały skórki przy paznokciach, szczypały moją skórę, żeby uzmysłowić mi fakt, że naprawdę tam byłem. Znowu.

Moja dolna warga prawie krwawiła od ciągłego przygryzania, podczas gdy ja wierciłem się na fotelu kierowcy. Przetarłem oczy zaciśniętymi pięściami, próbując zwalczyć zmęczenie nieprzespanych nocy. Lekko podwinąłem rękaw mojego płaszcza, dwa razy sprawdzając godzinę na zegarku przy moim nadgarstku. Cztery minuty.

Nie mogłem znieść swojego widoku, gdy przypadkowo zerknąłem w lusterko wsteczne. Moje oczy podkrążone były ciemnymi oblamówkami, usta spierzchnięte i suche. Nie przypominałem siebie. Wiedziałem, że zawdzięczam to tylko i wyłącznie sobie. Zmierzałem w jednym kierunku, a tym kierunkiem było dno i nie zanosiło się na jakąkolwiek poprawę. 

Była 17:14, właśnie wtedy urwałem się wcześniej z pracy, tylko po to, żeby się upewnić. Tomowi w końcu udało się mnie złapać. Powiedział, że jest zaniepokojony tym, że po blisko miesięcznym życiu w pojedynkę, nadal nie zrobiłem żadnego postępu. Lawinowo traciłem klientów, co poskutkowało zmniejszeniem ilości dni pracy z pełnego tygodnia, do zaledwie trzech dni. Nie miałem serca przyznać mu się do tego, że skończyłem już próbować.

Trzy minuty.

Naciągnąłem beanie głębiej na czoło, zerkając jeszcze raz w lusterko wsteczne, po czym wysiadłem z samochodu. Miałem skostniałe dłonie, palce odrętwiały mi z zimna, a paznokcie obgryzłem prawie do krwi. Szamotanie się z kluczykami od auta stało się jeszcze większym wyzwaniem, kiedy zdałem sobie sprawę z rosnącego niepokoju w który coraz bardziej się zagłębiałem. Dwie minuty. Klatka piersiowa ciążyła mi jak kamień i miała trudności z nadążeniem za biciem mojego serca. Miałem wrażenie, jakby wszystkie moje obawy i cały strach nagle zwaliły mi się na głowę, zmuszając mnie bym zamknął oczy i oparł czoło o lodowato zimny metal karoserii samochodu.

- Ja pierdole - wydyszałem w panice.

Nie teraz, błagałem w myślach, zachłystując się powietrzem, które utknęło w dole mojego gardła. Kurwa. Udało mi się ustać bez podpierania się o auto. Wzdrygnąłem się, próbując zwalczyć uczucie kompletnego braku pewności siebie i zagubienia, po to, by przejść krótki kawałek drogi do mojego stałego miejsca. 

Stanąłem tam gdzie zawsze, ponownie sprawdzając godzinę. 17:32. Oparłem się plecami o murowaną ścianę jednego z tych staromodnych przystanków autobusowych. Wiedziałem, że pewnie długo już tam nie postoi, z uwagi na to, że rada miasta wyburzała je po to, by zastąpić nowoczesnymi, przeszklonymi wiatami. Byłem wdzięczny za tę ceglaną osłonę, gdyby ściany były przezroczyste z łatwością by mnie zobaczyła. 

Jak na zawołanie, wyszła ze sklepu po drugiej stronie parkingu samochodowego. Nawet stamtąd gdzie stałem zauważyłem róż jej policzków i lekko zaczerwieniony nos. Obserwowałem jak wciska końce szalika za poły kurtki, zasuwając ją chwilę potem. Bo dreptała w miejscu, próbując zapewnić sobie odrobinę ciepła, kiedy czekała na zewnątrz. Mój oddech wydostawał się kłębami pary spomiędzy popękanych ust, gdy patrzyłem na nią z bezpiecznej odległości. Zastanawiałem się czy jej palce są tak zimne, jak moje, ukryte głęboko w kieszeniach płaszcza.

Tylko jej widok sprawiał, że czułem się spokojny. Spokój, to coś czego nie mogłem zapewnić sobie sam. W jakimś stopniu była powodem tego w co się zamieniłem, ale najwyraźniej była również rozwiązaniem. Ulgą ciężaru w mojej piersi, który zdawał się miażdżyć moje wnętrze dniami, gdy nie mogłem jej obserwować.

Dan wyszedł na zewnątrz, a wszelkie małe oznaki szczęścia, które czułem momentalnie przygasły. Rozmawiali, gdy zamykał drzwi na klucz. Czułem jakby ktoś zaciskał pięść na moim żołądku, widząc z jaką swobodą konwersują. Nie dotykali się, ale oczywistym było, że chciał opleść ją ramieniem, ku nieświadomości Bo.

Gdyby czekała na mnie, zaśmiałbym się z jej czerwonych policzków i lekko trącił jej nos swoim. Potem przycisnąłbym ją do siebie i okrył moim rozpiętym płaszczem. Moje dłonie pocierałyby jej plecy, żeby chociaż w małym stopniu zrekompensować jej brak ciepła spowodowany zaciekłą pogodą. Gdybym był na jego miejscu, to bym ją pocałował. 

Ale nie byłem.

To Danowi posyłała swój rozbawiony uśmiech, a gest ten był dla mnie równoznaczny z ostrzem setek noży wbijających się w moje serce. Czułem przeszywającą pustkę z powodu braku jej obecności. Już nigdy by tak na mnie nie spojrzała, ale ja byłem strasznie samolubny, życząc sobie czegoś odwrotnego. Nie zrobiłem nic, by ulżyć swojemu cierpieniu, kiedy szli do jego samochodu. Czułem jedynie wzbierający niesmak, kiedy otworzył dla niej drzwi, a ona wspięła się do środka.

- Pierdolony dupek - bąknąłem, odwracając się na pięcie, by zniknąć za rogiem. 

***

To dziwne uczucie, coś zarezerwowanego jedynie dla baśni o aniołach stróżach. 

***

- Skurwysyn.. 

Znowu tam był. Tak samo jak przez dwa ostatnie popołudnia, rujnując tych kilka minut widzenia jej po pracy, które tak ceniłem. Przycisnąłem do piersi materiał zwinięty w kłębek, budując w sobie odwagę, której resztki znalazłem w motywacji.

Tak naprawdę nic nie było zaplanowane. Nie miałem innego celu, jak jedynie dostarczyć przedmiot, który trzymałem. Przekroczyłem cichą ulicę, idąc przy krawędzi parkingu, po czym przeskoczyłem niski murek, podpierając się jedną ręką. Krzyknął coś do wnętrza sklepu, żartobliwie kogoś pospieszając, aż wreszcie jego wzrok spoczął na mnie.

Prawdopodobnie, chodziło o to w jaki sposób szedłem w jego kierunku, albo to jak bardzo zaciśnięta była moja szczęka. Byłem prawie pewien, że spodziewał się dostać po ryju, tak przynajmniej wywnioskowałem po tym, jak ostrożnie zrobił kilka kroków w tył. Uderzyłbym go, prosty prawy sierpowy wystarczyłby, żeby odpadł, ale nie byłem tam po to, żeby powodować szkody.

Kiedy realność mojej obecności ulokowała się w jego umyśle, strach ustąpił. Gardziłem tym, jak na mnie patrzył, coś łączącego zmieszanie i subtelne zwycięstwo. Między nami była mała różnica wzrostu, ale za to poczucie utrzymania dominacji nad sytuacją znacznie większe. W ogóle mi to nie przeszkadzało, bo wiedziałem jakim zarozumiałym palantem był Dan.

- Daj jej to - poinstruowałem pewnym głosem.

Moja pięść zatrzymała się przy jego torsie, a razem z nią materiał, który zmiąłem w kłębek.

- Co?

Spodziewał się konfrontacji i wyglądało na to, że był lekko rozczarowany jej brakiem. Miałem pewność, że uwielbiał opowiadać swoim kumplom o tym, jak dostawał wpierdol, co tylko potwierdzało fakt jak wielkim niedojdą był. 

- Po prostu jej to daj.

Dan doskonale wiedział, kim jest osoba, o której mówię. Miał zamiar utrudnić mi sprawę, ale nawet mimo tego, wolałem mierzyć się z nim, niż stanąć twarzą w twarz z nią.

- Ona nic od ciebie nie chce. Już nie.

- Jesteś teraz jej przedstawicielem, czy co?

Nie odezwał się.

- Jesteś za bardzo pewnym siebie fiutem, zdajesz sobie z tego sprawę? - rzuciłem.

Dan zachichotał pod nosem na mój komentarz, ale nawet nie próbował zaprzeczać. Nie musiał.

- Cóż, właśnie ten pewny siebie fiut... - zaakcentował przez zaciśnięte zęby - ...spędza teraz czas z twoją byłą dziewczyną. 

- Wiesz, co, jebać to wszystko - warknąłem.

- Wiem, że ją zostawiłeś. Wiem, że chce ruszyć na przód.

- Z tobą? - zadrwiłem.

- Wie, że jej nie skrzywdzę.

- No tak, cóż.. Ja nie mam zamiaru kierować się tymi samymi zasadami wobec ciebie.

Ruszyłem do przodu, łapiąc pewnie za kołnierz kurtki Dana i unieruchomiłem go w miejscu, żeby wymierzyć cios. Nie martwiłem się już tym, że to może zdenerwować Bo. Na to było już za późno. I tak pewnie mnie nienawidziła. Pierwsze uderzenie prosto w twarz Dana nie wyrządziłoby większej różnicy. Jego niebieskie oczy wyglądały na sumiennie zszokowane, ale wkrótce przekonałem się, że nie działo się tak za sprawą mojej zbliżającej się pięści.

- Harry?

Głos był niewiarygodnie cichy. Moja zaciśnięta dłoń zamarła nad twarzą Dana, tylko po to, by chwilę później opaść bezwiednie przy moim boku. Krew zaczęła krążyć mi tak szybko, że jej puls słyszałem w uszach. Zaschło mi gardle, a oddech stał się nierównomierny. Obserwowałem ją z ukrycia tak wiele razy, upewniając swój marny umysł o jej bezpieczeństwie. Nie byłem jednak gotowy na spotkanie twarzą w twarz.

- Bo, nie - zaczął prosząco Dan.

Zignorowała jego polecenie, wychodząc zza moich pleców i stanęła za Danem, skanując sytuację. Była ubrana w ciężki płaszcz, co wydało mi się bardziej odpowiednim rozwiązaniem, niż cienka sportowa kurtka, którą miała na sobie kilka dni wcześniej. Chronione rękawiczkami z jednym palcem, dłonie zwisały po obu jej bokach. Oczy Bo nie skrywały ani śladu zaskoczenia, a jedynie tylko bystry błysk strachu.

- Chciał mnie uderzyć - wciął się Dan.

- Możesz szczerze powiedzieć, że nie zrobiłeś nic, żeby go sprowokować? - zapytała retorycznie. - Odsuń się.

Poczułem przeszywającą pustkę w żołądku, kiedy w męczarniach dotarło do mnie to, że ona broni go przede mną. Dan wysmyknął się spomiędzy moich palców i stanął między mną, a Bo, ale ona pewnie chwyciła go za przedramię i przeciągnęła za siebie. Czułem, jak tracę grunt pod nogami. Czułem się nie na miejscu. Nikt mnie tam nie chciał.

Moje palce wciąż mocno ściskały materiał odzieży, nic nie zachwiało tego uścisku od momentu, gdy poziom mojej frustracji gwałtownie wzrósł. Nie wydawało mi się, żeby moje nogi były na tyle silne, by znowu powiodły mnie z daleka od niej, więc stałem tam w miejscu, niechętnie przysłuchując się ich kłótni. 

- Po prostu idź poczekaj w samochodzie!

Rzadko kiedy widziałem Bo tak złą. Nawet z pochyloną głową, gniew w jej głosie był niespotykany.

- Nie zostawię cię z nim - zaprotestował Dan.

- To się, kurwa, zamknij! Nie jesteś tu wcale potrzebny!

W jakimś sensie, czerpałem przyjemność z tego, że to on był obiektem jej frustracji. Było nas już dwoje. Zostało rzucone lekceważące "dobra", zanim sytuacja została wyklarowana z jego obecności. Trzask zamykanych drzwi samochodowych, potwierdził fakt, że zostaliśmy sami po raz pierwszy od momentu, gdy zostawiłem ją płaczącą na górze schodów prowadzących do mojego mieszkania. Ta wiedza nie dodała mi otuchy, ani poczucia pewności siebie.

- Ja..

- To twoje - przerwałem jej, czując rosnącą panikę.

Mój głos był ochrypły i zmęczony. Bałem się, że nie weźmie ode mnie skrawka materiału, który jej podałem. Zmarszczyła czoło nie rozpoznając ubrania, więc po krótkiej szamotaninie rozplątałem zwiniętą w kłębek koszulkę. Wyglądała trochę żałośnie. Planowałem zostawić ją przed sklepem, a potem po prostu się wycofać, ale pomysł spalił na panewce, gdy tylko zobaczyłem Dana.

Bo wzięła ode mnie ubranie i uważnie obserwowałem, jak zdejmuje swoją prawą rękawiczkę, po czym wpycha ją do kieszeni płaszcza. Jej nagie palce momentalnie skuliły się wokół materiału mojej koszulki. Nie chciałem sobie niczego wmawiać, ale jej gest był czymś w rodzaju upragnionego spotkania. Tęskniła za nią. Prawdopodobnie było to jedynie dyktowane tym, że Bo naprawdę lubiła tę koszulkę. Nic sentymentalnego, po prostu przyjemność estetyki dotyku. Chociaż desperacko pragnąłem, żeby to, jak trzymała tę koszulkę, było spowodowane tym, że należała kiedyś do mnie. 

- Harry, byłeś tu wcześniej? Byłeś u...

- To nie po to, żeby cię przestraszyć.

- Nie boję się - uśmiechnęła się łagodnie, spoglądając w dół na kawałek materiału.

- To tylko po to, żeby.. Żeby upewnić się, że wszystko u ciebie w porządku. Obiecałem...

- Wiem.

Odwróciłem na moment od niej wzrok, zerkając na Dana, który z miną rozpuszczonego bachora siedział w samochodzie. Jego wyraz twarzy jasno dał mi do zrozumienia, jak bardzo nienawidził tego, że rozmawiałem z Bo. Wiedziałem, że to było małostkowe, gówniarskie podejście, ale to ja znalazłem ją pierwszy. Byłem jej, zanim w ogóle się jeszcze poznali.

- Dobrze się odżywiasz? 

- Co? - odpowiedziałem.

- Twoja twarz wygląda inaczej.

Dłoń Bo sięgnęła do mojego policzka, tylko po to, żeby moje całe ciało momentalnie się spięło, a jej oczy zaszkliły. Refleks zmusił mnie do dystansu, obrony przed potencjalnymi, nieodwracalnymi szkodami wywołanymi jej dotykiem. Chciałem mieć tę kontrolę.

Łzy popłynęły po jej policzkach.

- Chyba nie da się mnie naprawić - przyznałem.

Smutno potrząsnęła głową i poczułem się tak, jakby moje ciało nie godziło się więcej oglądać tego jak płacze. Chwilowo zwalczyłem demony, które nadal trzymały mój umysł jako zakładnika i wziąłem ją w ramiona. Jej okryta rękawiczką dłoń oplotła mój kark, ale Bo, po chwili zmagania z jej zdjęciem odrzuciła ją na ziemię, by desperackim gestem wczepić gołe palce w mój kark. Wtuliłem głowę w zagłębienie między jej szyją, a ramieniem, dotykając suchymi ustami jej ciepłej skóry.

- Będę ci się przyglądał - wyszeptałem.

Poczułem jak przechodzi ją dreszcz, razem ze świeżą falą łez. Kołysałem ją w swoich ramionach, a ona całowała mnie po linii szczęki i policzku. Życie, które na chwilę we mnie tchnęła ponownie zostało mi wydarte, kiedy odstawiałem ją na ziemię. Jej dłoń ścisnęła moją, palce powoli wysmykiwały się z wspólnego uścisku, po czym już tylko patrzyłem jak odchodzi.

***

Dotarłem pod samochód i dopiero wtedy poczułem rozdzierającą mnie ciemność, która przeszyła moją pierś, wypełniając puste miejsca, czekające na nią.

Nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Osunąłem się po masce auta i usiadłem na zimnej ziemi, przyciągając kolana do klatki piersiowej. To nigdy nie było częścią planu. Powinienem był zostać w ukryciu. Wtedy przynajmniej zrujnowałbym tylko jedno z nas. 

__________________________________________________

Ej bez kitu, aż mi jest niedobrze bo to ja nie wiem co ja mam napisać, jest mi niedobrze fizycznie, chce mi sie wymiotować bo czuje, nie, właściwie nic nie czuje, takie wielkie nic i tak mi smutno, jezu to jest takie ciężkie. Miałam dal Was mowę całą, ale nie mogę. Ni eumiem dskcbhx vuijzxcnm bvhuisdkl ;___________________;

OKEJ, BIORĘ SIĘ W GARŚĆ.

...

nope, jeszcze nie 

OKEJ, JUŻ TERAZ.

 A WIĘC TAK... TYLKO PLZ UWAŻNIE CZYTAJCIE, ŻEBYM NIE POWTARZAŁA :D

BO CI CO CZYTAJĄ COLD/CHILLS WIEDZĄ ŻE JEŚLI KTOŚ MUSI SIĘ POWTARZAĆ, TO POTEM JEST BARDZO ZŁY I ROBI DZIWNE RÓŻNE RZECZY XD

MOŻNA POWIEDZIEĆ, ŻE BYŁ/JEST TO OSTATNI ROZDZIAŁ FANFIKA PT. "DARK", JEDNAK JEST JESZCZE JEDEN "ROZDZIAŁ" ZATYTUŁOWANY 'THE END' I TEN BĘDZIE OSTATNIM OSTATNIM! W TEJ CZĘŚCI FANFIKA. 

POJAWI SIĘ DRUGA CZĘŚĆ DARK, TZW SEQUEL, ALE JESZCZE NIC NIE WIEM DOKŁADNIE, CZYLI GDZIE, JAK, KIEDY I CO, WIĘC NIESTETY NIE BĘDĘ WAM MOGŁA NIC NA RAZIE POWIEDZIEĆ. PEWNYM JEST JEDNAK TO, ŻE BĘDZIE. JEŚLI SKOMPLETUJE INFORMACJE I UZYSKAM ZGODĘ NA TŁUMACZENIE DRUGIEJ CZĘŚCI, TO Z OGROMNĄ PRZYJEMNOŚCIĄ I RADOŚCIĄ CHCIAŁABYM KONTYNUOWAĆ TĘ OTO CUDNĄ PRZYGODĘ Z PERYPETIAMI HARRY'EGO I BO, BO SIĘ Z NIMI ZŻYŁAM TAK ŻE NAWET SOBIE TEGO NIE WYOBRAŻACIE. 

I TERAZ KOLEJNA SPRAWA, ODNOŚNIE WŁAŚNIE TEGO KOŃCZĄCEGO WSZYSTKO ROZDZIAŁU. 

KIEDY CHCECIE, ŻEBYM GO PRZETŁUMACZYŁA?

POMYŚLAŁAM, ŻE NAJLEPSZYM WYJŚCIEM BYŁABY AKTUALIZACJA W PRZYSZŁY PONIEDZIAŁEK, ZAWSZE MUSIELIŚCIE DŁUGO CZEKAĆ NA ROZDZIAŁY, WIĘC ŻEBY ROZCIĄGNĄĆ WAM ODROBINĘ TO OCZEKIWANIE NA DRUGĄ CZĘŚĆ OPOWIADANIA, POMYŚLAŁAM, ŻE MOŻE CHCIELIBYŚCIE, ŻEBYM NIE TAK OD RAZU DODAWAŁA KOLEJNY ROZDZIAŁ, BO POTEM ZNOWU WIADOMO CZEKAĆ TRZEBA I TAKIE TAM (a ja też odrobinę samolubnie wspomnę, że mam jeszcze jedno opowiadanie do tłumaczenia, gdzie tez sporo osób czeka na aktualizację, a i tak wiecie, że zawsze czytelnicy Dark byli priorytetem, bo były długie odstępy w dodawaniu rozdziałów i jak sie pojawił znienacka to wszystko rzucałam, przekładałam terminy z dodawaniem na drugim blogu i tutaj tłumaczyłam Wam najpierw. WIĘC DAJCIE ZNAĆ, CZY TERMIN 17.03 WAM PASUJE. MAM SZCZERA NADZIEJĘ, ŻE TAK :) PISZCIE W KOMENTARZACH.

JESZCZE MAM DO WAS JEDNĄ PROŚBĘ, WIEM, ZE CZĘSTO WAS PROSZE O JAKIEŚ GŁOSOWANIA, NO ALE JAK NIE WY TO KTO XD 

MOJE DWA BLOGI Z TŁUMACZENIEM ZOSTAŁY NOMINOWANE DO 1D AWARDS I CHCIAŁABYM WAS ŁADNIE POPROSIĆ, ŻEBYŚCIE NA MNIE ZAGŁOSOWALI :) 

GŁOSOWAĆ MOŻNA TUUUUUUTAAAAAAJ I GŁOSY SĄ NIELIMITOWANE, WIĘC JAKBY KOGOŚ PONIOSŁA CHUĆ TO MOŻE I ODDAĆ GŁOSY DWA, A NAWET I PIĘĆDZIESIĄT XD ŻARTUJE, nie no, ale serio xD ŻART ZNOWU XD 

COŚ JESZCZE CHCIAŁAM.... ALE JUŻ NIE WIEM. 

DOBRA, NO TO KOŃCZĘ, A WY PISZCIE JAK WAM SIĘ PODOBAŁO, ILE WIADER ŻEŚCIE WYPŁAKAŁY ITD. NO I DAJCIE MI ZNAĆ CO SĄDZICIE O TEJ KOLEJNEJ AKTUALIZACJI W PONIEDZIAŁEK ;) C'YA LOVE YA <3 DZIĘKUJĘ, ŻE CZYTACIE I ŻE RAZEM ZE MNĄ DOTARŁYŚCIE JUŻ PRAKTYCZNIE NA SAMĄ METĘ :)