Rozdział 52.

Myśli o spotkaniu z Harry'm i imprezie, która miała się odbyć tego wieczoru zaprzątały mi głowę cały dzień. Cały dzień, również, starałam się unikać Dan'a i wychodziło mi to nawet całkiem dobrze, do momentu, aż pojawił się na zapleczu, gdzie spędziłam większą część swojej zmiany. Okupowałam obszar przy końcu pomieszczenia. Nad pułkami w tej części, jakiś miesiąc temu, wysiadło oświetlenie, dlatego musiałam pracować w półmroku.
- Bo? - zawołał.
Dźwięk jego kroków rozległ się w pomieszczeniu.
- Cholera. - bąknęłam pod nosem i zaczęłam jeszcze bardziej zagłębiać się w rzędy półek.
Próba ukrycia się spaliła na panewce, kiedy potknęłam się o pudełko, które wcześniej postawiłam na ziemi. Płyty CD i inne nagrania rozsypały się po chłodnej posadzce zdradzając miejsce mojego pobytu. Chwilę później Dan stał na przeciwko mnie. Włosy lekko opadały mu na czoło, gdy wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. Chwyciłam ją i gdy złapałam równowagę. Szybko przerwałam kontakt, strzepując kurz z mojego ubrania.
Moje ciche "dziękuję" przyjął kiwnięciem głowy. Po kilku sekundach odwróciłam się od niego. Wiedziałam, że to nie było zbyt grzeczne, ale nie miałam pojęcia co jeszcze mam powiedzieć. Zwłaszcza, że ostatnimi czasy nie gadaliśmy zbyt dużo. Wszystko przez to, co zrobił za moimi plecami. Nie powinien był mówić tego Harry'emu. Nie w taki sposób.
Kucnęłam i zaczęłam organizować rozrzucone płyty w małe kupki. Byłam zaskoczona, kiedy dostrzegłam dodatkową parę rąk, robiącą to, co ja. Koniuszki ust mu zadrżały i widziałam, ze stara się coś powiedzieć.
- Przepraszam, Bo. - wypalił w końcu Dan - Wiem, że to nie była moja sprawa i nie powinienem się w to mieszać i bardzo źle się z tym czuję. Ja się po prostu o ciebie martwiłem. Harry musiał się dowiedzieć.
Jego nagłe wyznanie wprawiło mnie w osłupienie. Wyglądał na lekko spanikowanego, kiedy się nie odezwałam. Odłożył płyty i usiadł obok mnie. Oboje plecami opieraliśmy się o regały. Nie spodziewałam się przeprosin. Bardziej niepokoiłam się tym, że zaczniemy na siebie krzyczeć, ale do tego nie doszło. Nie byłam na to przygotowana.
- Jeśli mogę ci to w jakiś sposób wynagrodzić, zrobię to bez wahania. - zaoferował.
Ostrożnie położyłam swoją dłoń na jego, która spoczywała na kolanie. Mam nadzieję, że nie wziął do siebie tego, że delikatnie uniknęłam jego próby splecenia naszych palców. Mój gest nie miał innego charakteru, poza przyjacielskim.
- Na początku byłam trochę zła. - wyznałam - Ale rozumiem, czemu to zrobiłeś. Chciałeś żebym była bezpieczna i doceniam to, Dan.
Błękit jego oczu, nieco się rozjaśnił, gdy zdał sobie sprawę, że to co zrobił, nie spowodowało w naszej relacji jakiejś większej rysy. Cofnęłam swoją dłoń i położyłam ją na swoim kolanie.
- Możemy wrócić do tego, co było wcześniej? Lubie spędzać z tobą czas w pracy. - uśmiechnął się.
- Pewnie, ale pod warunkiem, że pomożesz mi to pozbierać. - ręką wskazałam na bałagan panujący na podłodze.
- Jasne. - zaśmiał się.
Wszystko zajęło mi o wiele mniej czasu z dodatkową parą rąk do pomocy. Pudełko ponownie znalazło się na swoim miejscu, a my mogliśmy wyjść z powrotem na sklep. Zauważyłam lekką zmianę w zachowaniu Dan'a. Trzymał się na dystans i nie chodziło tylko o to, że na pewne tematy mieliśmy dość sprzeczne zdania. Może powoli zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo zależy mi na Harry'm i ile jesteśmy w stanie zrobić, żeby nasz związek się udał.
- Co robisz po pracy? - zapytał Dan, uśmiechając się do klienta, któremu akurat wręczał resztę i rachunek.
- Idziemy na imprezę.
Ułożyłam reklamówki pod ladą i zaczęłam odgarniać włosy z twarzy, gdy się z tym uporałam.
- Idziemy?
Zebrałam niesforne fale w dłoń i przerzuciłam je przez jedno ramię.
- Harry i ja, dom znajomej jest gdzieś za miastem.
Przeszukując kieszenie znalazłam balsam do ust. Zdjęłam nakrętkę i rozsmarowałam przezroczystą pomadkę na wargach. Spojrzałam na Dan'a i zdałam sobie sprawę z jaką intensywnością mi się przygląda. Zamknęłam  tubkę i z powrotem wsunęłam ją do kieszeni.
- No to pewnie będzie fajnie. - uśmiechnął się słabo, jego wesoła aura lekko przygasła.
- A ty coś planujesz?
Podparłam się rękami o blat przy ścianie, żeby podnieść się i na nim usiąść. To, że byłam zaskoczona, kiedy Dan chwycił mnie w tali, było stanowczym niedopowiedzeniem. Z tego szoku, aż przywaliłam głową w jego ramię. Skrzywiłam się i zaczęłam pocierać dłonią bolące miejsce.
- Wszystko w porządku?
Skonsternowany, szerzej otworzył oczy, nadal palcami dotykając moich bioder. Zaśmiałam się nerwowo i zapewniłam go, że wszystko jest ok. Tylko w ten sposób, mogłam liczyć na to, że się odsunie. Jego dotyk w najmniejszym stopniu nie przypominał Harry'ego, który sprawiał, że w moim brzuchu momentalnie budziły się motyle. Dotykowi Dan'a nie towarzyszyła ta iskra.
- Chyba spotkam się ze znajomymi i poszalejmy trochę na boisku do koszykówki.
- Nie wiedziałam, ze grasz.
- No, nie jestem jakiś zachwycający, ale mam przy tym dobrą zabawę. - to, że opowiadał o tym z niemal dziecięcym podekscytowaniem, sprawiło, że zaczęłam się uśmiechać. - Wiesz jak się gra w kosza?
- Och, nie. Nie bardzo. - przyznałam.
W szkole, na zajęciach z wuefu graliśmy w różne gry, w których trzeba było operować piłką, ale nigdy nie byłam w tym dobra i miałam problemy z koordynacją ruchową, więc większą część czasu przesiedziałam na tyłku. Ale gdybym miała czymś uderzyć w piłkę, powiedzmy na przykład rakietą, albo kijem, no to tak. W tym się sprawdzałam.
- Może mógłbym udzielić ci kilku lekcji, kto wie,  może zaliczyłabyś kilka obręczy. - zażartował.
- Nie wydaje mi się, żeby koszykówka była moją mocną stroną. - odpowiedziałam rozbawiona, kołysząc nogami w przód i tył.
Mój śmiech ucichł, gdy podniosłam głowę i zobaczyłam, że Dan stoi bliżej mniej. Uśmiechał się ciepło. Poruszyłam się niepewnie, kiedy palcem wskazując odgarnął włosy opadające na moje oczy.
- Moglibyśmy nad tym popracować. - powiedział łagodnie.

***

Dan stał ze mną na zewnątrz, gdy czekałam, aż Harry przyjedzie mnie odebrać. Gadaliśmy już jakieś 10 minut, zanim na parking wjechał znajomy, czarny samochód. Zaparkował na wolnym miejscu. 

- Harry już jest. - poinformowałam Dan'a. 

- Och, ok. No to do zobaczenia wkrótce, Bo. - uśmiechnął się i zrobił krok do przodu, żeby opleść mnie w przyjacielskim uścisku.

Oczy otworzyły mi się szerzej, zaalarmowane głośnym trzaśnięciem drzwi od auta. Spojrzałam ponad ramieniem Dan'a, dostrzegając Harry'ego zbliżającego się w naszym kierunku. Szedł z niemal piorunującą determinacją. 

- Miłego weekendu. - starałam się przyspieszyć nasze pożegnanie.

Dzięki Bogu, Dan zdążył zniknąć za rogiem, zanim przed wejściem pojawił się mój rozzłoszczony chłopak. Minął mnie i ledwie zdążyłam chwycić materiał koszulki, opinający jego ramię. 

- Dlaczego to zrobił? - wypalił Harry, kiedy wreszcie na mnie spojrzał - Wiedział, ze tu jestem, czemu to zrobił? 

Jego retoryczne pytania zostały bez odpowiedzi, gdy desperacko starałam się utrzymać go w miejscu. Napierałam dłońmi na jego barki, żebyśmy wreszcie zaczęli iść w kierunku, z którego przyszedł. Czasem jego siła, była prawdziwym wrzodem na dupie. Nie było najmniejszego sensu porównywać jej z moją. 

- Harry, proszę cię. Po prostu chodź do auta. 

Jego niechęć była oczywista, namacalnie wyczuwałam jego upór, kiedy siłą zaciągnęłam go w pobliże samochodu. Wykręcił się z mojego uścisku i nie kryjąc naburmuszenia, wsiadł do środka. 

- Znowu się przyjaźnicie? 

Wspięłam się na siedzenie i odwróciłam w jego stronę. Jego irytacja była widoczna w postaci głębokiej zmarszczki  między brwiami. Wszystkiego, czego chciałam w tym momencie to pocałować to miejsce i sprawić, żeby zniknęła. 

- Tak, rozmawialiśmy dzisiaj. 

- Chyba niczego nie próbował, no nie? - wzdrygnął się.

- Nie. - pokręciłam głową - I mogę przyjaźnić się z kimkolwiek chcę. - odpowiedziałam krótko. Miałam już dość tych ciągłych kłótni. 

Harry zacisnął oczy i widziałam, ze jest coraz bardziej zdenerwowany. Trzymał kierownicę tak mocno, że aż mu kostki pobielały.

- Nie mówię, że nie możesz. Oczywiście, że nie mam zamiaru ci niczego zakazywać, to by było szaleństwo. -  zaoponował - No, ale daj spokój, Bo. To pierdolona cipa. 

Jego agresja nie była skierowana w moją stronę. Chodziło o Dan'a. Nie bałam się Harry'ego. Wiedziałam jak przeczekać te napady złości. 

- Harry!

- No jest pierdoloną cipą!

Nasze krzyki zaciekawiły kilku przechodniów, wychodzących akurat z pobliskich sklepów. 

- Albo się teraz uspokoisz, albo nigdzie z tobą nie jadę. - rzuciłam nieznoszącym sprzeciwu tonem.

Połączenia złości i urazy wymalowało się na jego twarzy, kiedy burknął coś pod nosem i odwrócił się w drugą stronę. Otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Auto zakołysało się w miejscu, kiedy z zatrzasnął je z impetem. W środku zapanowała kompletna cisza. Uważnie obserwowałam go ze swojego fotela. Stał do mnie tyłem. Oparł się o samochód i pochylił lekko, podpierając rękami o kolana. Oddychał głęboko, starając się znaleźć jakieś antidotum na swoją złość.  

Byłam gotowa wyskoczyć z samochodu, kiedy Harry odepchnął się od maski. Bałam się, że może ruszyć za Dan'em. Wszystkie obawy uleciały jednak, kiedy chłopak obrał przeciwny kierunek. Zepchnęłam swoje myśli na dalszy plan i wyszłam z samochodu, aby dotrzymać mu towarzystwa. Opierał się o niską ścianę, jego dłonie płasko spoczywały na górnej krawędzi cegieł. Znowu się pochylił i nisko opuścił głowę. 

Chwilę zajęło mi wdrapanie się na murek, by zająć miejsce obok niego. Nie odzywałam się przez jakiś czas, pozwalając mu na poskładanie myśli. Kiedy usłyszałam, że jego oddech się uspokoił, podniosłam rękę i wplotłam palce między jego loki. 

- Już w porządku? - zapytałam ostrożnie.

- Jest ok. - bąknął.

Był już nieco bardziej rozluźniony, kiedy wtulił się w mój dotyk. Nadal zadziwiało mnie to, jak ten prosty gest jest go w stanie uspokoić, przynieść ukojenie jego napiętym mięśniom. 

- To dobrze.

Wyprostował się, a moja dłoń osunęła się na jego tors.Nadal miał zmarszczone brwi, ale jego usta nie były już zaciśnięte w wąską linię. Teraz wydymał je lekko, jakby nie był pewien jakiego doboru słów ma użyć. 

- Nie chciałem...

- Cieszę się, że się uspokoiłeś. - przerwałam jego zawiłe tłumaczenia.

Poczucie winy to jedyne co był mi w stanie zaoferować w tamtym momencie. Za to, że podniósł głos i za to, że wysiadł z samochodu. Wolałam jednak to, niż miałby siedzieć w środku i aż gotować się ze złości. Czasami musisz po prostu odpuścić w jakiejś sytuacji i Harry właśnie tego starał się nauczyć. 

- Już jest dobrze. 

Przycisnęłam usta do jego policzka, żeby dodatkowo potwierdzić moje słowa. 

- Mamy imprezę wieczorem, tak? 

Zaśmiał się cicho. Dołeczki w policzkach, które tak kochałam wyglądały bardzo przyjaźnie. Harry wykazał się swoim bokserskim refleksem, kiedy próbowałam wściubić palec w jeden z nich. Nie chodziło mi o to, żeby jakoś mierzyć się z nim pod tym względem, przecież i tak zawsze był ode mnie szybszy. 

- Powinniśmy się zbierać. - uśmiechnął się szeroko, ukazując nagłą zmianę humoru. 

Przytrzymałam się ramienia chłopaka, zeskakując z murku. Gdy już stałam na ziemi, chwyciłam jego dłoń i ruszyliśmy do samochodu. Pomógł mi wspiąć się na siedzenie, nie pozbawiając się możliwości podszczypnięcia moich boczków, na co nie tak grzecznie, powiedziałam mu, żeby spływał.

Dotarliśmy do mojego domu w weselszych humorach. Harry zdążył się przebrać, kiedy na chwilę zatrzymaliśmy się pod jego mieszkaniem, więc nie miał wyjścia i musiał na mnie czekać, kiedy zmieniałam swoje ubrania w łazience. Zanim wyszłam, rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze, poprawiając kilka pojedynczych włosów, które wysunęły się z kucyka. Pociągnęłam za materiał nowej koszulki, którą kupiłam. Ładnie zdobiony dekolt, był nieco większy, niż te, w których chodziłam zazwyczaj. Moim koleżankom z całą pewnością się to podobało, tak samo jak, również nowe, jeansowe szorty. Umalowałam się lekko i po uprzednim sprawdzeniu, czy oby maskara jest na pewno wodoodporna, wytuszowałam rzęsy. 

- Chodź już, Bo. - zawołał Harry.

- Czekaj!

Ostatni raz spojrzałam w lustro i wyłoniłam się z łazienki. W pośpiechu zbierałam i pakowałam do torebki rzeczy, które mogłyby mi się przydać. Nawet stojąc tyłem do Harry'ego, wyczuwałam jego ciekawski wzrok. Pisnęłam cicho, kiedy długie palce pociągnęły za dół moich spodenek. 

- Co ty robisz? - rzuciłam zaskoczona i gwałtownie odwróciłam się twarzą do niego. 

Czapka z daszkiem, odwrócona tyłem do przodu, skutecznie ujarzmiała niesforne loki. Dopasowany, czarny t-shirt, opinał jego klatkę, a na niego narzucona była dodatkowo ciemna, kraciasta koszula. Wszystko dopełnione jeansami i parą szarych Nike'ów. 

- Próbuję znaleźć resztę tych szortów. - znowu lekko je pociągnął.

Fuknęłam pod nosem, strącając jego dłonie.

- Wszystko z nimi w porządku. 

Moja odpowiedź nie sprawiła jednak, że z jego twarzy zniknął lekki grymas. Staliśmy na przeciwko siebie, gdy Harry bawił się moimi włosami, zaplatając je sobie wokół palców. Pochyliłam głowę i oparłam o jego tors, wsłuchując się w miarowe bicie serca. Dźwięk w jakiś sposób spowodował, że poczułam zmęczenie. 

- Ty je wybrałaś?

Jego ręce oplecione były wokół mojego ciała w ciepłym i uspokajającym geście.

- Nie, Hayley.

- Mhm.. - zaczął nad czymś rozmyślać.

Mimo, że wcale tego nie chciałam, odchyliłam się i uwolniłam z jego objęć. Harry wciąż jednak trzymał mnie lekko za łokcie, zanim zarzuciłam mu ręce na szyję i stanęłam na palcach.

- Nie podobają ci się? - zapytałam lekko zawiedziona.

Mimo moich wysiłków, nadal nie dorównywałam mu wzrostem.

- Bardzo mi się podobają i jestem pewien, że reszcie chłopaków na imprezie, też się spodobają. 

- Ale mnie nie obchodzi, co pomyśli o mnie ktoś inny. - cmoknęłam go lekko, potwierdzając moje ciche słowa - Tylko ty. 

Udało mi się wreszcie go rozbawić, kiedy palcem wskazującym trąciłam koniec jego nosa. Wróciłam do swojego naturalnego wzrostu i otworzyłam szafę, żeby znaleźć jeszcze jakiś blezer, który mógłby dopasować się do mojego aktualnego ubioru.

- Jakie buty zakładasz?

- Nie wiem, myślałam, żeby iść na boso. - odpowiedziałam podwijając palce u stóp.

Paznokcie miałam pomalowane na mój ulubiony, granatowy, połyskujący kolor. Harry'emu też wydawał się podobać.

- Jesteś taka zabawna. - powiedział z lekką drwiną.

- Jestem przezabawna. - odwróciłam się w jego stronę, trzymając już w ręku fioletowy materiał.

- Taa, no. Chodź już. - rzucił pośpieszając i próbując zwalczyć uśmiech malujący się na jego ustach.

Uważnie obserwowałam jak schyla się i spod mojego łóżka wyjmuje parę sandałów. Wystawił je w moją stronę, nadal klęcząc na dywanie. W jego dłoniach wyglądały na o wiele mniejsze, niż były w rzeczywistości. 

- Nie chcę tych. - wymamrotałam niewyraźnie.

- No to wybierz jakieś inne.

Z uwagi na to ile czasu poświęciłam na przebranie się i wyszykowanie do wyjścia, Harry wykazał się niemałą cierpliwością. Cały czas siedział na skraju łóżka, co chwilę podnosząc bransoletki ze stolika obok i bawiąc się nimi, dla zabicia czasu. Chyba nawet był zadowolony tak siedząc i mi się przyglądając. To była dla niego nowość, nigdy wcześniej nie musiał liczyć się z tym, ze kobieta potrzebuje odrobinę więcej czasu na przygotowanie się do wyjścia. Zwłaszcza kobieta niezdecydowana.

- Moje Vansy są nadal u ciebie w mieszkaniu?

- Nie, chyba przywoziliśmy je tutaj. - powiedział ze skonsternowanym wyrazem twarzy, skanując mój pokój w poszukiwaniu butów.

Przekręcił się na drugą stronę łóżka i zacząć przeszukiwać moją torbę, którą zazwyczaj pakowałam, kiedy nocowałam u niego.

- Aha! Tu jest jeden. - uniosłam go w górę, po tym jak rozgrzebałam leżącą na ziemi kupkę z ubraniami.

- Mam drugiego. 

Harry klęczał przede mną, gdy siedziałam na łóżku wesoło kołysząc nogami. 

- Możesz je założyć, proszę? - wyszczerzyłam zęby i byłam pewna, że jego odmowa okraszona będzie śmiechem.

- Chyba nie będą na mnie pasowały. - zmierzył wzrokiem but, który trzymał w ręku.

- Miałam na myśli mnie! Żebyś mi je założył. 

Rozbawił mnie jego żart. Chwilę potem położyłam stopę na jego kolanie, a on bez trudu wsunął na nią but. Wystawił język i z wielce skupioną miną zawiązał sznurówki w kokardkę, poprzedzając ją supełkiem. Zaczęłam przebierać palcami lewej stopy i umieściłam ją na jego udzie, by mógł skończyć to co zaczął, zakładając mi lewego buta. 

- Ej! - rzucił ostrzegawczo, kiedy zabrałam mu czapkę. 

Założyłam ją sobie na głowę, tyłem do przodu, tak samo jak nosił ją Harry. Nie mogłam przestać się śmiać, na widok jego poburzonej fryzury. 

- Ałć! Za ciasno. 

Czasami na prawdę miał ciężką rękę. Poluzował sznurowadło i ponownie zawiązał supełek, a na nim kokardkę.

- Teraz?

- Dobrze, dziękuję. - odpowiedziałam z uśmiechem, podziwiając jego dzieło.

Stanął na równe nogi i chwycił mnie za nadgarstki, zanim zdążyłam powstrzymać go, żeby zmniejszył dystans między nami.

- To moje. - rzucił odnośnie czapki i sięgnął po nią ręką.

- Możemy mieć ją na spółkę. - zaproponowałam.

- Nie. 

Jego szybka odpowiedź została okraszona małymi buziakami, które zostawiał na gołej skórze moich nóg. Szybko zdałam sobie sprawę, że robił w celu odwrócenia mojej uwagi, kiedy nagle wyciągnął rękę i odebrał swoją czapkę. 

- Idziemy!

***

Mój żołądek wywrócił się ze szczęścia, kiedy Harry wsunął głowę, przez okno w drzwiach pasażera i cmoknął mnie w policzek. Odszedł z wielkim uśmiechem wymalowanym na twarzy, trzymając w ręku wąż paliwowy i wkładając go do baku naszego auta. Oparłam głowę na ręku wspartym łokciem i obserwowałam jak nalewa paliwo.
- Dużo ludzi ma tam być? - zapytałam, wyglądając przez okno.
- No, to znaczy tak mi się wydaje. Hayley ma dość duży dom.
- To jej dom, czy jej rodziców?
- Należy do jej wujka, ale on prawie tam nie mieszka. To dlatego Hayley tak często nocuje u swoich znajomych.
Zaczęłam zastanawiać się nad jego odpowiedzią dość dłuższą chwilę. Harry stal i uważnie przyglądał się rzędom cyferek na wyświetlaczu, ściskając rączkę pistoletu i dozując paliwo do pożądanej ilości. Gdy uzyskał zamierzony efekt odłożył wąż na swoje miejsce, przy dystrybutorze.
- To trochę smutne. - powiedziałam z powagą.
- Co? - zapytał wracając do środka samochodu po portfel.
- No, że tak na dobrą sprawę, to ona nie ma nikogo.
- Ma nas i wszystkich pozostałych. - wzruszył ramionami - Chcesz coś ze stacji?
Wskazał głową na mały sklepik, przed nami, poprawiając przy tym swoją czapkę z daszkiem.
- Pójdę z tobą. - rzuciłam, chwytając za klamkę.
- Nie musisz, Bo. Chcesz coś do picia?
Złapał mnie za rękę, ułatwiając nieduży skok z progu auta na betonową powierzchnię. Niechcący wpadłam na niego, kiedy trochę za mocno zamknęłam drzwi. Wiedziałam, że będzie o to marudził. Chłopcy i te ich autka. Bąknęłam pełne skruchy "przepraszam" i na szczęście, zostało mi przebaczone.
- Rozejrzę się jakie mają słodycze. - poinformowałam chłopaka, zmierzając przy jego boku w stronę wejścia.
- Och, no jasne... - rzucił pod nosem.
- Słyszałam to.
Sklepik był mały. Na tyle stało kilka chłodziarek do napojów, a półki wypełnione były słodyczami, chrupkami, oraz słabnącymi zapasami sprośnych pisemek dla panów. Czyli wszystko, czego potrzebujesz na długą podróż samochodem.
Wzdrygnęłam się na mrugnięcie okiem, które zostało posłane w moją stronę. Facet stojący obok mnie wyglądał na odrobinę starszego od Harry'ego, ale nawet w połowie nie był tak czarujący. Blond włosy odgarnięte były na tył głowy, ukazując pełnię brązowych oczu. Spod koszulki wylewał mu się brzuszek piwny. To wyglądało prawie tak, jakby zabiegał o to, żebym zobaczyła co trzyma w ręku. Brunetka na okładce, przesadnie wypinała pierś do przodu ukazując pokaźny dekolt.
Poczułam ramię, oplatające moją talię i przesuwające mnie na bok. Harry stanął między nami.
- Odsuń się. - poinstruował faceta ostrym tonem.
Postanowiłam zignorować sytuację i całą uwagę skupiłam na swoich poszukiwaniach czekolady.
- Wybrałaś coś?
Zapytał i kiedy podniosłam wzrok, zauważyłam, że dość sugestywnego mężczyzny nie ma już w pobliżu. Oparłam się czołem o jego ramię i chwyciłam za dłoń. Odebrał to jako podziękowanie i oddał lekki uścisk.
- Umm... - puściłam go i ruszyłam dalej, wybierając rzeczy z wystawy.
- M&M'sy? - trzymałam paczuszkę przed sobą, uśmiechając się do niego z nadzieją.
Harry zmarszczył nos i odsunął moją rękę. Obserwowałam go z ciekawością, zastanawiając się nad jego odmową, w palcach nadal obracając małe opakowanie.
- Nie lubię tych z orzechami.
Przyglądałam się jak skanuje półkę w poszukiwaniu upragnionych słodyczy. Powoli opuściłam rękę w poczuciu przegranej, a cukierki zagrzechotały w środku, kiedy torebeczka odbiła się od mojej nogi.
- Co? Dlaczego?
Nie chciałam żeby mój głos brzmiał na aż tak bardzo zraniony. Czemu tak emocjonuję się na temat czekolady? I jeszcze jedno ważne pytanie, dlaczego Harry nie lubił orzechów?
- No, nie lubię ich. Wolę tę czekoladowe. - wyznał chłopak, chowając ręce w kieszeniach i przesuwając się lekko w prawą stronę, jakby chciał uciec od mojego palącego wzroku.
Podążyłam zaraz za nim, stając między jego ciałem, a półką z towarem. Byłam zdecydowana, co do mojego wyboru.
- Ale przecież czekoladowe są bez orzeszków! To już równie dobrze, mógłbyś chcieć Smarties! - rzuciłam dramatycznym tonem.
- No mógłbym się skusić na Smarties. - jego twarz rozświetliła się w ekscytacji.
- Nieeee... Nie to miałam na myśli.
Ani Harry, ani ja nie spodziewaliśmy się debatować tak długo nad czymś, czym mamy się podzielić. Spędziliśmy wymieniając swoje argumenty już koło siedmiu minut, a nadal nie doszliśmy do porozumienia.
- Co ty na to? Zrobimy tak, weźmiemy co chcesz, ja zliżę czekoladę i oddam ci orzeszka.
Wyszczerzył zęby w uśmiechu, jakby to był najlepszy pomysł na świecie. Wyglądał tak młodo... i szczęśliwie, w żadnym aspekcie nie przypominał tego chłopaka ze złością w oczach, który potrafił jednym ciosem powalić swój cel na ziemię.
- Więc, to na co mogę liczyć przy takim układzie to orzeszek, którego miałeś w buzi? - wysunęłam oczywisty wniosek z wyrazem obrzydzenia na twarzy.
- Mówiłaś, ze lubisz orzechy.
- Ale nie te pokryte śliną, Harry. - potrząsnęłam głową.
- Cały czas wymieniamy się śliną...
Przerwałam mu, szybkim kuksańcem w ramię, na co odpowiedział udawanie zbolałą miną.
- Dobra. Ja wezmę normalne, a ty z orzechami.
- No i to mi się podoba. - uśmiechnęłam się.
Podczas naszej zagorzałej dyskusji, kolejka przed nami znaczcie się wydłużyła. Harry trzymał nasze czekoladowe paczuszki, gdy chwyciłam jego wolną dłoń.
- Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, że impreza jest w ogrodzie... nad basenem? - zapytałam jak gdyby nigdy nic.
Jego ciało spięło się w odpowiedzi na moje pytanie.
- Wspominałem ci o tym. - rzucił i starał się patrzeć wszędzie, byle tylko nie w moje oczy.
Właśnie w tym momencie, strasznie zainteresowały go napisy na odwrotnej stronie paczek z cukierkami. Palcem wskazującym śledził mały druczek, którym zapisana była tabela informacji żywieniowych. Zawsze byłam zdania, że nie ma sensu liczyć zawartości tłuszczu i kalorii, bo im więcej wiesz, tym mniejszy apetyt masz potem na to, co wybrałeś.
- Nie, nie wspominałeś. - zaoponowałam spokojnym głosem.
- Ugh, no bo Hayley zadzwoniła do mnie w ostatniej chwili.
- Kiedy?
- Um, chyba byłaś w łazience.
Jego słabe wykręty z sekundy na sekundę stawały się coraz mniej wiarygodne.
Harry nie zdążył zareagować wystarczająco szybko, żeby zapobiec temu, jak podniosłam do góry jego koszulkę. Dostrzegłam jego opalony brzuszek, ale w tamtej chwili nie to mnie interesowało. Harry zaprotestował, ostro wypowiadając moje imię. Wściubiłam palec za szlufkę jego obcisłych jeansów i pociągnęłam lekko w dół. Wystarczająco jednak, aby zobaczyć, że nie ma na sobie bielizny.
- Masz kąpielówki. Jeśli Hayley zadzwoniłaby do ciebie, kiedy byliśmy już u mnie w domu, nie miałbyś możliwości się przebrać.
Cofnęłam rękę, koszulka z powrotem opadła na jego brzuch, pełniąc swoją poprzednią rolę, zakrywania opalonych mięśni.
- Zbieg okoliczności? - rzucił niepewnie, uśmiechając się jak dziecko, które właśnie coś nabroiło.
- Pierdoły.
- Nie jesteś  najlepsza w pływaniu.
Wzruszył ramionami, co nieźle mnie wkurzyło. Schylił się, żeby podnieść paczki, które upuścił w nagłym roztargnieniu. Wiem, że to niemądre, ale byłam zawstydzona tym, że wytknął mi jedną z moich słabości.
- To nie znaczy, że nie chcę popływać.
Byłam zaskoczona, kiedy szybko wyprostował się do swojego naturalnego wzrostu i skupił wzrok na mojej twarzy.
- No cóż, myślałem, że będziesz chciała pooglądać mnie, jak się moczę i pływam. - puścił mi oczko.
- Kusząca propozycja, ale ja też będę w tym basenie.
- Nie możesz. - wypalił niemal przerażony, ale szybko się poprawił - Nie masz kostiumu.
W tym momencie zdałam sobie sprawę z tego, jaki opracował plan. Nie miał najmniejszego zamiaru informować mnie o basenie, bo nie chciał, żebym się rozbierała. Nie mogłam powstrzymać małego uśmiechu, opuszczając lekko koszulkę i odsłaniając przed nim skrawek zielonego bikini, które opinało moją klatkę.
- Wiedziałaś? - zapytał przyciszonym głosem, opuszczając nieco głowę do mojego poziomu.
- Tak, Hayley powiedziała mi, kiedy byłyśmy na zakupach.
Jego palce powędrowały do mojego dekoltu, ciągnąc materiał w dół, wystarczająco tylko żeby on mógł zobaczyć.
- Trochę mały, no nie?
- Przepraszam?! - uniosłam brwi.
- No jak podskoczysz, to przecież ci się zsunie. - próbował wytłumaczyć o co mu chodziło, gestykulując żywo przed moją klatką.
Cofnął rękę i patrzył na mnie nieprzytomnym wzrokiem. Jeśli miałabym robić, to co chce Harry, prawdopodobnie cały rok spędziłabym chodząc w workowatej bluzie i jeansach. Postanowiłam zaprezentować to, co miał na myśli.
- Jak teraz? - zapytałam, zanim podskoczyłam w górę, stojąc na przeciwko niego.
Szerzej otworzył oczy, podążając nimi za moimi ruchami. A raczej za ruchami mojej klarki piersiowej.
- Ok, ok.... Już załapałem. - oświadczył pospiesznie, kładąc mi dłonie na ramionach, żeby zapobiec dalszym ekspozycjom. Nie mogłam powstrzymać śmiechu, kiedy tak desperacko starał się utrzymać mnie na ziemi.