Rozdział 44.

Nie wychodziłam z łóżka przez dwa ostatnie dni, jedyne czego chciałam to zostać tam, bezpiecznie otulona pościelą. Kiedy wreszcie odważyłam się podejść do lustra i oszacować obrażenia na mojej twarzy, widok niemal wbił mnie w ziemię. Dolna warga wciąż była mocno opuchnięta, a linia szczęki naznaczona ciemnym siniakiem. To, że moje policzki znowu stały się mokre, nawet mnie nie zdziwiło. Łzy nie wysychały z nich przez ostatnie dni. Poczułam przeszywający ból, kiedy lekko wyprostowałam przed sobą ręce. Były pokryte  różnych rozmiarów plamami, które najczęściej miało szarawo-siny kolor.
Podskoczyłam lekko, gdy usłyszałam wibrację telefonu na drewnianej półce stojącej obok łóżka. Chwyciłam urządzenie w drżące palce i zamarłam, kiedy nazwa dzwoniącego wyświetliła się na ekranie. Wzięłam głęboki oddech, żeby przygotować się do rozmowy. Musiałam się uspokoić.
- Bo?
- Cześć, Harry. - odezwałam się cicho.
- Nie powiedziałaś mi wczoraj, że nie czujesz się najlepiej. - od razu przeszedł do rzeczy - Byłem dzisiaj po ciebie w pracy i Poppy powiedziała, że dzwoniłaś, że jesteś chora.
- Cholera, przepraszam Harry. Powinnam napisać ci SMSa. - odpowiedziałam szczerze, nawet nie pomyślałam, żeby go uprzedzić.
- Jak się czujesz? - jego głos brzmiał jakoś inaczej, to nie był ten sam łobuzerski ton co zwykle.
- Już w porządku, dziękuje.
- Później do ciebie przyjadę. - powiedział zdecydowanie.
Jego słowa spowodowały panikę w moim umyśle. Ostatnią rzeczą jakiej chciałam to to, żeby do mnie przyjechał. Nie mógł mnie zobaczyć w takim stanie.
- Nie, nie. Dzisiaj czuję się już o wiele lepiej. Nie musisz mnie odwiedzać. - rzuciłam szybko na jednym wydechu.
- Nie obchodzi mnie to. I tak przyjadę. - powaga i siła jego głosu wywołały ciarki na moich plecach.
- J...ja... Ja przyjadę do ciebie. - odparłam cicho.

***

Stwierdziłam, że pomysł spotkania u Harry'ego zadziała na moją korzyść. Miałam więcej na czasu na przygotowanie się, poza tym mogłam wyjść kiedy chciałam. Stanęłam ostatni raz przed lustrem. Mój widok przyprawiał mnie o mdłości.

Nie ważne jak wiele warstw makijażu nałożyłam na twarz, ciemne siniaki i tak prześwitywały. Nie miałam pojęcia jak zakryć małe rozcięcie na mojej wardze, kosmetyk którego potrzebowałam chyba jeszcze nie istniał. Moje oczy były lekko opuchnięte od płaczu, który nie pozwalał mi zaczerpnąć odrobiny snu. Byłam w rozsypce. 

Ostatni raz rzuciłam wzrokiem na swoje odbicie zanim chwyciłam kurtę i torebkę. Moja mama była zaskakująco spokojna, kiedy zajmowała się opatrzeniem ran na mojej twarzy. Przeczuwałam, ze to poniekąd ja byłam powodem tego, że właśnie zawód pielęgniarki wybrała na swoją karierę zawodową. Jako dziecko nie było dnia, żebym nie obiła sobie łokci, albo zadrapała kolana. Bez przerwy potykałam się o różne rzeczy, więc wymówka że wpadłam na drzwi, była całkiem wiarygodna. 

Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek autobusu sygnalizującego przystanek. Poczułam się słabo rozpoznając znajomą ulicę. Wstałam ze swojego miejsca, ciasno przytrzymując ramiona przy sobie, żeby nie otrzeć się bolącymi ranami o żadnego pasażera w zatłoczonym pojeździe komunikacji miejskiej. 

Podziękowałam kierowcy i zeskoczyłam ze stopnia autobusu na chodnik. Mimo, że jak najbardziej chciałam opóźnić moment spotkania z Harry'm, to ciemna noc zaczynała mnie przerażać. Powietrze było ciepłe, ale nie miałam ochoty spędzić samotnie w mroku ani chwili dłużej, widok wysokiej męskiej sylwetki wwiercał się w moją wyobraźnie. Ruszyłam szybkim krokiem wzdłuż chodnika.

Wiedziałam, że będzie na mnie czekał. Schody do jego mieszkania okazały się prawdziwym wyzwaniem. Przeczesałam ręką włosy pozwalając, żeby nieco opadły na posiniaczony policzek. Zawahałam się lekko, zanim zapukałam do drzwi frontowych mieszkania Harry'ego. Kilka sekund później usłyszałam jego kroki po drugiej stronie solidnej, oddzielającej nas drewnianej bariery. Otworzył je szybko. Popatrzył na mnie przez chwilę w ciszy, po czym spuścił wzrok i odsunął się na bok, umożliwiając mi wejście do środka. Harry stanał tyłem zamykając drzwi. Nerwowo bawiłam się ramiączkiem torebki, słysząc tylko jego głęboki oddech, jakby przygotowywał się żeby stanąć ze mną twarzą w twarz. Kiedy to w końcu zrobił, nie trudno było dostrzec bólu w jego zimnych oczach, które wędrowały po moich rysach. Jego loki sterczały w różne strony, a zazwyczaj różowe usta przybrały bledszą barwę. Mocniej ścisnęłam pasek torebki, kiedy powoli uniósł dłoń i odgarnął ciemne fale włosów, które zasłaniały mój policzek. Obserwowałam jak lekko przekrzywia głowę w bok, żeby mieć lepszy widok. Jego spojrzenie było przepełnione smutkiem, gdy długie palce ostrożnie poniosły mój podbródek. 

Był taki cichy. Nienormalnie cichy. To było straszne.

- Co ci się stało? - prawie wyszeptał. Modliłam się żeby to nieuchronne pytanie nigdy nie wydostało się z jego ust. - Starałaś się to ukryć. - przejechał kciukiem po siniaku, gdzie nałożyłam najgrubszą warstwę makijażu. 

Starałam się odwrócić twarz, ale pewny dotyk Harry'ego mi na to nie pozwolił. Opuszkami palców delikatnie dotknął mojej dolnej wargi. 

- Nie chciałam cię martwić. Upadłam... to był wypadek. - odparłam.

Bardzo trudno było mi mierzyć się z jego przenikającym spojrzeniem. Zimny, zielony kolor jego oczu, zaczął konsekwentnie ciemnieć. Zmarszczył brwi, jego szczęka zacisnęła się w odpowiedzi na moje słowa. Złość. 

Moje ręce zaczęły coraz bardziej się trząść, kiedy przeniósł swój dotyk z mojej twarzy i zbliżył się całkowicie zmniejszając dystans między nami. Ledwo oddychałam, gdy poczułam jego usta na skórze mojej szyi. Stykaliśmy się klatkami, kiedy przeniósł je do mojego ucha. 

- Chyba nie myślisz, że jestem na tyle naiwny żeby uwierzyć w to gówno, prawda? - wyszeptał ochrypłym głosem. 

Rozchyliłam usta, a moje oczy bezwiednie otwarły się szerzej. Harry wiedział.

Odsunął się na tyle, że zachowałam swoją przestrzeń osobistą, jednak jego wzrost nadal całkowicie nade mną górował wywołując przytłaczające uczucie. 

- Nie wiem co mnie złości bardziej. Fakt, ze nie powiedziałaś mi sama... czy to od kogo się dowiedziałem. - na jego twarzy pojawił się grymas. 

Jego słowa zawisły w powietrzu, nie byłam w stanie się odezwać. Zaschło mi w ustach, otworzyłam je żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęłam.

- Bo, zostałaś zaatakowana. - zabrzmiał jego niski głos - On cię, kurwa uderzył! 

Nagła zmiana głośności jego wypowiedzi sprawiła, że podskoczyłam w miejscu. Jakby nacisnął jakiś niewidzialny spust, z moich oczu natychmiast wylały się łzy, okraszone cichym łkaniem. Nadal staliśmy w korytarzu. To miejsce kojarzyło mi się z niezliczoną ilością pocałunków skradzionych sobie nawzajem, kiedy Harry wciągał mnie do siebie do mieszkania.  Ta sytuacja była tak inna, diametralnie różniła się od naszych wcześniejszych przywitań. Spojrzałam na chłopaka stojącego przede mną, blokującego drzwi.

- Wiesz kto mi powiedział?

Stałam w ciszy obserwując jak zieleń jego oczu powoli trawi niezmierzona ciemność. Byłam wstrząśnięta tym w jak krótkim czasie może przejść od delikatnych dotyków do surowych słów. 

- Ten jebaniec z twojej pracy, Dan. - powoli tracił nad sobą panowanie.

Kiedy dotarła do mnie ta informacja, zaczęłam zdawać sobie sprawę, że Harry wcale nie rozmawiał z Poppy, ale z Dan'em. Skrzywiłam się, kiedy wysoka sylwetka chłopaka przeszła tuż obok mnie. Momentalnie ruszyłam za nim, ale stanęłam w bez ruchu kiedy dotarłam do kuchennych drzwi. Stał przy zlewie, miał opuszczoną głowę. Mięśnie na jego plecach napięły się, kiedy mocno chwycił kant kuchennego blatu.

- Muszę się napić. - wymamrotał sam do siebie.

Moje serce przeszedł dziwny ból, kiedy obserwowałam jak odwraca się i chwyta butelkę wódki, stojącą z boku i wypełnia przezroczystym płynem szklankę. Mój puls wprawił całą skórę w drżenie. Tylko raz wcześniej widziałam Harry'ego pijanego. Wtedy kiedy musiałam się nim zająć, opatrując jego rany po bójce z Jake'iem. Był wtedy zabawny, wesoły, zachowywał się trochę jak dziecko. Tym razem było inaczej, kierowała nim złość i to mnie przerażało.

Kiedy z trzaskiem odstawił pustą szklankę na blat zrobiłam niepewny krok w tył. Harry odwrócił się szybko w moją stronę. Wpatrując się we mnie ciemnym wzrokiem zaczął iść w moim kierunku. Nie wiedziałam co mam robić, więc.. uciekłam.

Nogi szybko zaprowadziły mnie wzdłuż korytarza, do sypialni Harry'ego. Krzyczał na mnie. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, spanikowałam kiedy usłyszałam za nimi ciężkie kroki. Łzy ciurkiem spływały po moich policzkach, kiedy pospiesznie ruszyłam w stronę łazienki i zamknęłam drewnianą powłokę, odgradzając się od rozwścieczonego, pijanego anioła, który bardziej przypominał teraz zwierzę.

Chwilę później usłyszałam jak jego pięści z całej siły uderzają o drewnianą powłokę. Z sekundy na sekundę dźwięk wydawał się głośniejszy, jakby wyładowywał swoją złość na Bogu ducha winnym drewnie. Zakryłam dłonią usta, żeby zagłuszyć wydostające się z nich odgłosy płaczu. 

- Bo, otwórz drzwi. 

Nie wiedziałam jak długo jeszcze będą w stanie wytrzymać te nieszczęsne drzwi, dlatego odsunęłam się od nich idąc w tył i oddalając się od przerażającego głosu Harry'ego. Weszłam do wanny i automatycznie podkuliłam nogi pod klatkę piersiową. Moje palce chwyciły cienki materiał zasłonki prysznicowej i zaciągnęły ją nad wanną, starałam się za wszelką cenę odgrodzić od chłopaka kipiącego gniewem. Nie przestawał. Odnalazłam słuchawkę prysznica i odkręciłam wodę. Była zimna, odbijała się od mojej skóry przesiąkając przez ubrania. Chciałam jedynie przestać słyszeć jego głos. 

- Bo? - krzyknął pytającym tonem.

Nastało kilka chwil ciszy.

- Bo, otwórz te pierdolone drzwi! - wrzasnął nagle.

To było ostatnie co powiedział, zanim ciężkie drzwi ustąpiły pod naporem jego silnego ramienia. Cienka zasłona została momentalnie odciągnięta. Modliłam się żeby zniknąć, żeby mnie nie zauważył. Zaryzykowałam i spojrzałam w górę na mojego chłopaka. Stał z rozchylonymi ustami absorbując widok przerażonej dziewczyny skulonej w jego wannie. Harry przeciągnął swoją koszulkę przez głowę i rzucił ją na ziemię. Z trudem złapałam powietrze, kiedy poczułam jak duże dłonie ostrożnie przesuwają mnie do przodu. Chwilę później z powrotem przyciągnął mnie do siebie, umieszczając między swoimi udami. Moje plecy zostały trwale przytulone do jego nagiego torsu. Zdziwiłam się kiedy poczułam jak opiera głowę o moje ramie. 

- Nadal jestem na ciebie zły. - powiedział cicho.

- Wiem. 

Siedzieliśmy pod wodą, jak mi się wydawało kilka godzin. Podczas tej kojącej ciszy cały czas w mojej głowie kołatało się jedno pytanie, które w końcu wydostało się w postaci szeptu.

- Co masz zamiar zrobić? 

Myślał nad odpowiedzią.

- Jeszcze nie wiem. - przyznał. 

- P..proszę cię, nie...

Przerwałam w połowie zdania, kiedy mocniej  oplótł mnie rękami, przyciskając do swojego ciała raczej w złości, niż z miłości.

- Nie ty będziesz o tym decydować. - ostry głos Harry'ego przeciął powietrze - Nie masz żadnego wpływu na to, co zrobię. 

Załkałam cicho, w jego głosie nie było ani krzty ciepła.  Kiedy nie odpowiedziałam potrząsnął moimi ramionami.

- Rozumiesz?! - rzucił szybko.

- T..tak. - odpowiedziałam słabo.

Woda kapała z moich ubrań, kiedy Harry postawił mnie na nogi. Chwycił mnie za rękę i pomógł wyjść z wanny. Stanęłam na przeciwko niego i obserwowałam jak sięga po ręcznik i wyciera swoje mokre loki. Pojedyncze krople opadły na jego opaloną skórę. Po chwili wręczył mi miękki materiał, którym osuszyłam  swoje włosy i przerzuciłam je za jedno ramie. Stał i przyglądał mi się przez chwilę, zanim jego długie palce odpięły guzik moich mokrych jeansów. Jego pełne poirytowania mruknięcie wypełniło przestrzeń, kiedy się odsunęłam. Jęknęłam z bólu, gdy chwycił mnie za przedramiona dokładnie w miejscach, gdzie uformowały się siniaki. 

Zaciekawione zielone oczy wpatrywały się w moją twarz, zanim chwycił przemoczoną bluzę i ściągnął z moich rąk. Ledwo dotknęła ziemi, kiedy chwycił końce koszulki z długim rękawem, którą miałam na sobie i przeciągnął ją przez moją głowę. Delikatnie złapał mnie za nadgarstki i wyprostował moje ręce. Przygryzł dolną wargę, kiedy zauważył ciemne siniaki pokrywające moją skórę. Mocno zacisnął oczy w których widziałam tylko ból. Uklęknął i zaczął rozwiązywać moje buty. Stałam boso w całkowitym bezruchu, kiedy drugi raz sięgnął do zapięcia moich spodni, żeby je zdjąć. 

Nie protestowałam już, po prostu stałam w samej bieliźnie, cała mokra. Trzęsłam się z zimna, kiedy odpiął mój stanik, majtki za chwilę znalazły się wokół kostek. Stałam przed nim już całkiem nago. Jego chłodny wzrok przejechał po całym moim ciele nie wyrażając najmniejszej emocji, kiedy odpinał swój pasek. Palce szybko poradziły sobie z guzikiem i rozporkiem, zanim opuścił je wzdłuż swoich nóg. Jego bokserki sekundy później powędrowały tą samą drogą. Oplótł ręcznik wokół swojej talii i po prostu wyszedł. Zostawił mnie samą, dygocącą w łazience. Zakryłam piersi rękami i płakałam. 

Kiedy weszłam do jego pokoju właśnie naciągał na siebie szare dresy. Obserwowałam jak wspina się na łóżko. Spotkaliśmy się wzrokiem, gdy mocniej przycisnęłam ręcznik, którym się okryłam do piersi. Jego oczy nie wyrażały nic, żadnych najmniejszych uczuć. Ruszyłam do jednej z szafek z ubraniami. Poczułam bezgraniczną pustkę rozdzierającą moje wnętrze, kiedy chłopak po prostu opadł na łóżko. Nic nie pozostało z tego Harry'go, o którym myślałam w każdej wolnej części dnia. 

Szlochając cicho przeciągnęłam jeden z jego t-shirtów przez głowę. Moje palce chwyciły jakąś parę bokserek i wciągnęły na moje nogi. Odwróciłam się w stronę łóżka i zobaczyłam jak Harry unosi się na łokciach i odkrywa część pościeli. Poczułam iskrę nadziei i podeszłam do łóżka. Wspięłam się i przykryłam kołdrą. Wzdrygnęłam się, kiedy przysunął mnie do swojego ciała.

- Ogrzej mnie. 

Jego słowa wbiły się w moje serce, jak sztylet. Były chłodne i pozbawione wyrazu. Znowu zaczęłam płakać, kiedy przekręcił mnie zgodnie ze swoimi potrzebami. Nie byłam dla niego niczym więcej, jak tylko źródłem ciepła. Moja ręka spoczęła na jego torsie, łzy spływały po jego skórze. Nie zrobił nic, żeby mnie pocieszyć. 

Nie wiem jak długo tak leżałam, wykończona brakiem snu przez ostatnie dni. Osoba od której oczekiwałam wsparcia całkiem się ode mnie odcięła. Poruszyłam się ostrożnie spoglądając w górę na przepięknego mężczyznę. Jego ciemne loki lśniły w małym świetle, pochodzącym z lampki ustawionej na nocnym stoliku. Normalnie nie zostawiał włączonego światła na noc. Zasypiał w kompletnej ciemności, tym razem jednak pokój był lekko oświetlony. Harry wiedział, że nadal jestem przerażona tym co się wydarzyło. Mrok nie pomógłby mi w opanowaniu tego uczucia, więc może zostawił tę lampkę dla mnie. 

Jego oczy były zamknięte, długie rzęsy spoczywały na górze policzków, kiedy delikatnie przejechałam dłonią po jego piersi przenosząc ją na mocno zarysowane kości obojczyka. Ledwo dotknęłam loków spoczywających na jego czole, kiedy chwycił mój nadgarstek i odsunął od swojego ciała. 

- Proszę cię, Harry... - załkałam.

Nasza skóra miała ze sobą kontakt, ale nie pozwolił mi się dotknąć. Nie tak jakbym chciała.

Zadrżałam w oczekiwaniu na jakikolwiek gest. Na cokolwiek co sprawi, że nie będę czuła się taka samotna. 

- Zrobiłam to dla ciebie. - szepnęłam.

Zamknęłam oczy w poczuciu kompletnej klęski i oparłam głowę o jego tors, prosząc w duchu jedynie o odpłynięcie w nieświadomości. Zaczęłam zapadać w głęboki sen, a chęć wplecenia palców w jego dużą dłoń mogła zostać tylko sennym marzeniem.